277 (32)

AGNIESZKA: Czuję.

kasia: Czy kiedykolwiek wcześniej byłaś w takim bliskim kontakcie ze swoim smutkiem?

Agnieszka: Z takim wielkim, ciemnym, to nie.

kasia: A więc właśnie go zobaczyłaś i opisałaś. Jak ci teraz?

agnieszka: Leżę sobie. On się buja. Jest przezroczysty.

I wciąż duży, choć już nie taki ciemny.

kasia: Agnieszko, czy ty jesteś w nim, czy on w tobie?

agnieszka: Zdecydowanie ja w nim.

kasia: Leżysz sobie w nim?

agnieszka: On jest wszędzie. Jak powietrze.

kasia: Pasowałoby ci określenie, że się w nim unosisz?

agnieszka: Bardziej, że nim oddycham.

kasia: Czy możesz to zrobić jeszcze bardziej, wyraźniej ?

agnieszka (uyciąga ręce. zaczyna nimi chwiać coś w powietrzu): Robi się gęstszy, prawie mogę go złapać.

kasia: Twoje ręce już to nawet robią. Wzmocnij ten ruch.

27? DZIEŃ PIĄTY