22

Lulecznica kraińska

Scopolia carniolica

Rodzina: psiankowate - Solanaceae

W ostatnich dziesięcioleciach przybywa stanowisk lulecznicy. przy czym często są to rośliny zdziczałe.

OPIS

Bylina o łodydze 20-60 cm wysokości, słabo rozgałęzionej, jasnozielonej, nieowłosionej, z liśćmi jajowatymi, błyszczącymi, na szczycie zwężonymi w tępy koniec. Liście przytwierdzone do łodygi ogonkami z wolna rozszerzającymi się w blaszkę liściową. Kwiaty - obupłciowc, osadzone pojedynczo na długich szypulkach i zwisające, dość duże (korona do 25 mm długości), efektowne i łatwe do rozpoznania. Korona szeroko dzwonkowata, z zewnątrz lśniąco brunatna a od środka zielona, matowa. Działki kielicha zrośnięte, o zarysie zatokowato wcinanym. Zimuje tylko korzeń i nasadowa, podziemna część łodygi.

KWITNIENIE

Kwiecień - czerwiec; kwiaty zapylane są przez owady.

Wtt/KtKK SIEDLISKO ■■■■■ Lasy liściaste, zwłaszcza buczyny, a także nadrzeczne olszyny górskie. Rośnie na różnego rodzaju podłożu, zarówno obojętnym, jak i zasadowym, jednak najlepiej na glebach lekkich, średnio żyznych, w miejscach zacienionych.

WYSTĘPOWANIE

Na naturalnych stanowiskach sporadycznie w Pieninach, Beskidzie Niskim, Bieszczadach i we wschodniej części Podkarpacia, poza tym w górach i okolicach podgórskich Austrii, Rumunii, na Węgrzech, w Serhii, we Włoszech, w Europie południowo-wschód n icj.

CIEKAWOSTKI

Ze względu na zawartość alkaloidów - takich jak np. hioscy-jamina, atropina i skopolamina - lulecznica jest rośliną silnie trującą, a zarazem leczniczą, od dawna uprawianą w celach medycznych, rzadziej jako ozdoba. Surowcem są korzenie wykopywane jesienią.

36