Pnącze wysokości 4-6 m, o łodygach prostych lub wijących się, które wznoszą się na pniach albo gałęziach drzew lub krzewów. Rośnie zwykle gromadnie, oplatając drzewa grubą warstwą gałązek i liści. Blaszki liściowe calobrzegie, jajowate, szarozielone, długości do 6 cm. Bardzo charakterystyczne są kwiaty: jasnożółte, białe lub czerwonawe, o koronie uformowanej w długą rurkę, silnie pachnące, lepkie, zebrane w główki na końcach pędów. Kwiaty otwierają się o zmierzchu i wtedy najsilniej pachną. Owoce, dojrzewające jesienią, są wielkości borówek, stłoczone na końcach pędów, wiśniowoczerwone, kuliste, lepkie, rozsiewane przez ptaki.
Maj - czerwiec, kwiaty zapylane są przez owady, głównie motyle.
Brzegi lasów i zarośla, na glebach umiarkowanie kwaśnych o podłożu piaszczystym; tylko w miejscach o dobrym dostępie światła.
Prawic wyłącznie w zachodniej części kraju, najliczniej na Pomorzu, zwłaszcza w pasie nadmorskim na Wolinie i Pomorzu Zachodnim. Rozpowszechniony w Europie południowej i zachodniej, a także w Skandynawii. Jako gatunek atlantycki, wymagający łagodnego klimatu, ma w Polsce wschodnią granicę zasięgu występowania.
Nie jest gatunkiem zagrożonym; w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się powstawanie nowych stanowisk i zwiększanie zasięgu. Jeszcze w połowie XX wieku występował tylko na Pomorzu, a obecnie także w Wiclkopolscc, na Śląsku, a nawet na Mazowszu i Podlasiu.
Owoce, choć piękne, są trujące. Wiciokrzew jest często uprawiany jako roślina ozdobna.