2

- 30 -

- 30 -

LITERATURA

1.    ABRAMÓW N.N.: WodosnobżeniJe, Strojlzdat, Moskwa 1974.

2.    HEIDRICH Z. 1 inni: Urządzenia do uzdatniania wody. Zasady projektowania 1 przykłady obliczeń. Arkady, Warszawa 1980.

3.    KASTALSKIJ A.A., MINC D.M.: Podgotowka wody dla pitiewogo i prorayszlennogo wodosnabźenlJa, Gosudarstwlennoje Izdatielstwo, "Wyższaja Szkoła" Moskwa 1962.

4.    KUCHARSKI J.. MONIUSZKO A.: Oczyszczanie wód i ścieków przemysłowych metodą koagulacji. WNT, Warszawa 1967.

5.    OLSZEWSKI W.: Osadniki wielostrumieniowe, Nowa technika w inżynierii sanitarnej "Wodociągi i kanalizacja", 5 Arkady, Warszawa 1975.

6.    Poradnik. Woda w przemyśle. PWT, Warszawa 1961.

7.    Poradnik. Wodociągi 1 kanalizacja. Arkady, Warszawa 1971.

>' *•

\‘ •' ¹

3. KOAGULACJA WODY

3.1. WSTĘP

Proces koagulacji polega, na usunięciu z wody bardzo drobnych zawiesin, rozpuszczonych zanieczyszczeń organicznych oraz koloidalnych substancji w tym humusowych, które ze względu na małe rozmiary nie zostają zatrzymane w osadnikach ani na filtrach. Koloidy znajdujące się w wodach naturalnych nadają jej mętność i barwę.

Układy koloidalne charakteryzuje określona stabilność zależna od oddziaływania sił, z których jedne dążą do utrzymania cząstek koloidu w stanie rozproszenia, inne do ich aglomeracji. Siłami stabilizującymi są siły elektrostatyczne odpychania koloidalnych cząstek Jednoimiennle naładowanych. Koloid Jest tym bardziej stabilny, im mniejsze rozmiary mają cząstki zanieczyszczeń i większy ładunek elektryczny.

Na powierzchni cząstek koloidalnych najłatwiej adsorbowane są takie jony. Jakie wchodzą w skład struktury cząstki lub takie, które wymiarami i charakterem są podobne do Jonów tworzących cząstkę. Stanowią one warstwę adsorpcyj-ną cząstki, wokół której - przyciągane siłami elektrostatycznymi - gromadzą się Jony przeciwnego znaku, tworzące warstwę dyfyzyjną. Istnienie układu koloidalnego uwarunkowane Jest więc obecnością wolnych Jonów w roztworze, które nadają cząstką odpowiedni ładunek.

Między granicą fazy adsorpcyjnej a roztworem (gdzie równomiernie rozmieszczone są kationy i aniony) wytwarza się tzw. potencjał elektrokinetyczny, który jest miernikiem stabilności układu koloidalnego. Podwójna warstwa elektryczna składa się z ładunku powierzchniowego fazy stałej (p), który równoważony jest przez warstwę Jonów kompensacyjnych składających się z dwóch części 1 warstwy adsorpcyjnej (a), która posiada ładunek zawsze przeciwny do powierzchni fazy stałej 1 przylegającej do niej ruchliwej warstwy dyfuzyjnej (d), rozciągającej się w głąb fazy ciekłej posiadającej różnoimienne Jony.

[Powierzchnia styku warstwy adsorpcyjnej i dyfuzyjnej nosi nazwę powierzchni granicznej, a spadek napięcia pomiędzy powierzchnią graniczną 1 wnętrzem roztworu nazywany Jest potencjałem elektrokinetycznym lub potencjałem dzetaj

1

X