2 (2748)

Na sygnał, zabiera szybko piłkę lekarską 1 i jak najszybciej zanosi ją do koła B. Wraca do koła A po piłkę lekarską 2, którą także kładzie w kole B, a zabiera jednocześnie piłkę lekarską 1 i biegiem zanosi ją do koła C. Wraca do kola B po piłkę 2 i przenosi ją do koła C, Z koła C zabiera piłkę lekarską 1 i zanosi ją do koła A, wraca po piłkę 2, którą zanosi do kola. Gdy zadanie zakończy, należy zatrzymać czasomierz. Piłek nie wolno wrzucać do koła, lecz należy je położyć.

Wynikł: średnia grupy 31,8 sek. najlepszy czas 29,1 sek. najgorszy czas 35,5 sek. różnica 6,4 sek.

Punktacja: 3 punkty - czas poniżej 31 sek.

1 punkt - czas w granicach 31,1 -32,5 sek.

Na tym zakończył się sprawnościowy - drugi stopień naboru do szkółki. W międzyczasie chłopcy musieli dostarczyć świadectwa szkolne ukończenia klasy I lub II. Warunkiem pozostania w grupie były również wyniki w nauce i to tylko bardzo dobre.

Po drugim etapie selekcji odpadło 20 chłopców. Wśród nich byli dwaj bez ocen bardzo dobrych w szkoła oraz 18, którzy uzyskali najmniej punktów w sprawdzianie. Szereg z nich miało konto ,0". Wśród 43 pozostałych chłopców byli tacy, którzy uzyskali więcej punktów na pierwszym stopniu naboru. W drugim stopniu punktów zdobyli mniej. Jeśli były to punkty zdobyte w sprawdzianach szybkości i mocy, to uzyskali możliwość pozostania w grupie.

Wszelkie ćwiczenia sprawdzające prowadzone byty tylko we wstępnej części zajęć, które w dalszym ciągu prowadzone były 3 razy w tygodniu po 3 godziny. Pozostała część lekcji poświęcona była grze do dwóch małych bramek, na małych polach, w składach 6:6 lub 7:7.

Nabór zakończył się w końcu września 30 września odbyło się zebranie rodziców. Wszyscy opiekunowie, wyrażając zgodę na uczęszczanie chłopców do szkółki, musieli podpisać odpowiednie zobowiązania. W roku szkolnym 1991/92 opłata za miesiąc wynosiła 150 tysięcy złotych a każdy uczestnik musiał mieć swój sprzęt osobisty do treningu. Ustalona w ten sposób grupa została poidzie-lona na dwie części, w zależności od godzin kończenia lekcji w szkole. Zajęcia prowadzone były 3 razy w tygodniu po 90 minut. Od listopada - na sali, dwa razy w tygodniu po 90 minut.

Wszyscy zakwalifikowani do szkółki chłopcy odbyli pomiary antropometryczne, których celem było określenie dorosłej sylwetki ćwiczących. Było to wykonane również w celu ewentualnego zakwalifikowania wybranych chłopców na pozycję bramkarza, z niezbędnymi na tej pozycji parametrami somatycznymi. Pomiary wykazały, że z 41 chłopców 27 będzie raczej wysoko rosłych.

Po uzyskaniu akceptacji rodziców, klubu UNTS i po odbyciu niezbędnych badań lekarskich grupa szkoleniowa nabrała realnych kształtów i można było opracować dla niej program szkolenia na okres dwóch lat.

PROGRAM SZKOLENIA

Cel szkolenia:

1.    Organizowanie zajęć w dużym mieście w formie zabawowej, która dałaby dzieciom radość i zadowolenie, a jednocześnie satysfakcję.

2.    Dążenie do wszechstronnego rozwoju osobowości dziecka.

3.    Poprzez ruch fizyczny podnoszenie poziomu zdrowotności dzieci.

4.    Kształtowanie charakterów i właściwych postaw życiowych dzieci.

5.    Zapoznanie 2 ogólnymi pojęciami w zakresie umiejętności specjalistycznych w grze w piłkę nożną.

Tresc programu szkolenia _

Jednym z celów postawionych na tym etapie nauczania jest wszechstronny rozwój dziecka. W procesie treningowym dominować muszą zatem formy: zabawowe, ścisła i gra Środki treningowe dobieramy tak, by kształtowały one sprawność ogólną, głównie szybkość, koordynację ruchową i wytrzymałość ogolną, zaś w zalesie sprawności specjalnej - głównie technikę] podstawy taktyki. Środki treningowe rozdzielono następująco: organizacyjno-porządkowe - 5%, kształtujące sprawność ogólną - 30%, kształtujące technikę i taktykę - 35%, gry - 30%,

Wyżej przedstawiony podział środków wyraźnie wskazuje na preferowanie wszechstronnego oddziaływania na możliwości ruchowe dzieci. 30% to środki, które głównie poświęcamy na kształtowanie szybkości i koordynacji ruchowej. 35% to środki nauczania elementów techniki i taktyki. 30% to środki niejako doskonalące sprawność ogólną i sprawność specjalną, gdyż gra zawiera wszystkie elementy wyżej wymienione.

Pod pojęciem środków organizacyjno-porządkowych (5%) rozumiemy:

-    ćwiczenia porządkowo-wychowawcze,

-    ćwiczenia dyscyplinujące,

-    ćwiczenia korektywne,

-    ćwiczenia uspakajające,

-    ćwiczenia oddechowe,

-    omówienie lekcji treningowej i jej podsumowanie, komunikaty.

Szybkość - w kształtowaniu tej cechy motorycznej powinniśmy stosować formy gier i zabaw Do głównych z nich zaliczyć możemy gry i zabawy bieżne, starty z pokonaniem dystansu 7-10 m. Najskuteczniejsze są wyścigi w rzędach w wypadku, gdy liczba ćwiczących w rzędzie wynosi 4-6. Przy mniejszej liczbę ćwiczących jak 4, możemy ewentualnie kształtować wytrzymałość szybkościową, jeśli powtórzeń zabawy jest kilka.

Przy liczbie większej jak 6 ćwiczących zabawa trwa zbyt długo i zainteresowanie nią maleje, przy jednoczesnym spadku dyscypliny zajęć, co staje się również powodem zmniejszenia bezpieczeństwa Ćwiczących.

Głównym zagadnieniem ćwiczeń jest także doskonalenie kierowania czynnościami ruchowymi. Do takich przejawów działalności ruchowej zaliczamy: poczucie równowagi, poczucie rytmu, poczucie orientacji przestrzennej, szybkość reagowania oraz czucie mięśniowe. Koordynację ruchową możemy kształtować stosując formy zabawowe oraz formę ścisłą. Najczęściej realizowane środki to: wszelkie odmiany berków, biegi z przyjmowaniem pozycji równoważnej, marsze po węższych powierzchniach ławeczek, zabawy z elementami tańca, rytmiczne biegi z pokonywaniem przeszkód (bieg nad położonymi sznurkami, laskami, piłkami), wszelkie zabawy z zastosowaniem zmian rytmu biegu, proste formy ćwiczeń akrobatycznych (pady, przewroty, przerzuty, skoki z obrotami wokół osi tułowia), gry i zabawy orientacyjne, rzuty i kopnięcia piłki do celów, rzuty i kopnięcia piłek o różnej masie i wielkości na różne odległości.

Sita - jej kształtowanie nie może być głównym celem lekcji z dziećmi. Stosując środki kształtowania sity korzystano głównie z form zabawowych. Do najczęściej stosowanych środków kształtowania siły zaliczamy: gry i zabawy na czworakach, gry i zabawy w podporze tyłem, gry i zabawy w podporze przodem, gry i zabawy z mocowaniem, starty z różnych pozycji wyjściowych, nagle zmiany kierunku biegu, wszelkie podskoki, wyskoki, przeskoki, wielo-skoki, uginania ramion w podporze, wspinanie po linie.

Wytrzymałość - jej kształtowanie również nie powinno być głównym celem lekcji z dziećmi. Możemy kształtować jedynie wytrzymałość ogólną, której charakterystyczną cechą jest to, iż pozwala u dzieci na wysiłek stosunkowo długi, o małej intensywności. W trakcie lekcji możemy ją kształtować przez okres kilkunastu m inut. Wytrzymałość ogól ną wspaniale kształtuje się na obozac h, wycieczkach wakacyjnych przez długotrwałe marsze, jazdę na rowerze, biegi - marsze na nartach, wiosłowanie, pływanie itp.

Środki sprawności specjalnej - technicznej to te, które służą nauczaniu techniki i taktyki, charakterystycznej dla gry w piłkę nożną. Technika stanowi podstawęgry w piłkę nożną. Podstawową formą jej nauczania jest forma ścisła. Nauczanie techniki na opisywanym etapie szkolenia to głównie kształtowanie wyobrażania o specyfice ruchu. Na bezbłędne wykonanie przyjdzie czas w innych etapach nauczania. Duża, naturalna potrzeba ruchu oraz mała jeszcze możliwość koncentracji uwagi dzieci, nie pozwalają na zbyt długie zatrzymywanie się nad nauczaniem jednego elementu techniki. Domagając się precyzji wykonania pizez żmudne powtarzanie tego samego elementu, doprowadzamy do monotonii zajęć i zniechęcenia ćwiczących.

Metodyka nauczania techniki specjalnej w ogólnym zarysie wygląda następująco

-    uczenie każdego elementu techniki specjalnej poprzedzać muszą ćwiczenia ukierunkowane zbliżone swoją strukturą ruchową do właściwej,

-    po tych ćwiczeniach musi nastąpić prawidłowy pokaz elementu i krótkie objaśnienie zwracające uwagę na najistotniejsze wartości jego wykonania,

-    po pokazie zgodnie z metodyką ogólnie przyjętą uczymy danego elementu w kolejności: piłka w miejscu - ćwiczący w miejscu, piłka w miejscu - ćwiczący w ruchu (marsz, wolny bieg, bieg), piłka w ruchu od ćwiczącego - ćwiczący w ruchu, piłka w ruchu do ćwiczącego - ćwiczący w ruchu, piłka w ruchu z boku - ćwiczący w ruchu.

Na tym etapie w zakresie kształcenia techniki specjalnej nauczamy: ćwiczeń oswajających z pitką (prowadzenie, zatrzymywanie, zmiana kierunku, żonglowanie różnymi częściami ciała, przetaczanie piłki itp ), uderzeń piłki (wewnętrzną częścią stopy, wewnętrznym podbiciem, prostym podbiciem, uderzenia piłki głową w miejscu), przyjęcia piłki (toczącej się po podłożu - wewnętrzną częścią stopy, podeszwą z powietrza - podeszwą, wewnętrzną częścią stopy, prostym podbiciem, udem, klatką piersiową), zwodów nauczamy jedynie w formie zabawowej i to stanowi ćwiczenia przygotowawcze do nauczania zwodów w przyszłych etapach szkolenia, odbieranie piłki (uczymy wyczucia właściwego momentu, w którym powinniśmy odebrać piłkę), wrzutu piłki z autu, techniki gry bramkarza (chwytu piłki bez upadku i z upadkiem,