30 (557)

uczciwie Mały Książę. - Żółte, i owszem. Także białe. Ale zielonej nigdy.

-    Cóż, tym gorzej dla niej.

I wściekle rozgniótł kwiat swoim wielkim zielonym butem.

Mały Książę z okrzykiem przerażenia przyklęknął, by pośpieszyć różyczce z pomocą. Daremnie. But złamał łodygę w kilku miejscach. Nigdy jej aksamitne wargi nie skosztują rosy porannej, nigdy nie otworzy się na pieszczotę słońca.

-    Dlaczego zrobiłeś coś tak okropnego? - wymówił Mały Książę drżącym głosem.

-    Nie mogła być zielona, sam to powiedziałeś. Należała więc do czerwonych.

-    Co za głupota!

-    Chcesz dać do zrozumienia, że jest coś ważniejszego niż kolor?

-    Oczywiście, choćby czułość i przyjaźń.

Zielony uniósł wysoko brwi i czoło pokryło

mu się zmarszczkami. W górę też poszła jego strzelba.

-    Wygłaszasz tu bardzo wywrotowe opinie jak na zielonego, przyjacielu. Byłbyś w zmowie z wrogiem?

-    O kim ty mówisz?

-    O czerwonych, oczywiście.

-    Co masz im za złe? Co ci zrobili?

-    Nic. Oni są czerwoni, a ja zielony. Tylko