35

jb składniki lotne. Zasilanie i c

Zasilanie wirówki talerzowej odbywa się osiowo. Zawiesinę wprowadza się na dno bębna i stąd, poprzez grzybek rozdzielczy kieruje ją na brzeg bębna. Pod wpływem siły odśrodkowej największe cząstki ciała stałego osadzają się na powierzchni bębna, a wstępnie oczyszczona zawiesina jest wtłaczana przez nowo napływające porcje cieczy do przestrzeni międzytalcrzowych. Cząstka poruszająca się w przestrzeni między talerzami ulega działaniu siły odśrodkowej i sity unoszenia strumienia cieczy (rys. 8.34). Wielkość tych sił zależy od położenia cząstki w przestrzeni międzytalcrzowej. Przy laminamym ruchu cieczy w kanale paraboliczny rozkład prędkości powoduje, że w pobliżu powierzchni talerzy siła unoszenia jest najmniejsza, a w połowie odległości między talerzami osiąga maksimum. Z kolei siła odśrodkowa zwiększa się wraz z odległością od osi obrotu wirówki. W rezultacie wektor prędkości osadzania zmienia swoją wielkość oraz kierunek i powoduje, że na całej spodniej powierzchni talerza

Odstęp między talerzami i liczba talerzy zależą od rodzaju odwirowywanej raczonej do ocz

la minutę, a współczynnik ro

. si4 5r^SlU^---io 11 000.

w dwóch wersjach konstrukcyjnych. Rozwiązanie z użyciem dysz umożliwia

Wirówki tal

traktów białkowych oraz w pn

Bęben wirówki jest wykonany z dwóch stożków ściętych połączonych ze sobą podstawami o większej średnicy (rys. 8.35). W miejscu połączenia stożków znajdują się promieniowo rozmieszczone otwory, do których mogą być wkręcane wymienne dysze. Liczba zakładanych dysz i ich średnica są dostosowane do wydajności wirówki i pożądanego stopnia zagęszczenia zawiesiny. Zawiesina, doprowadzana do wirówki, ulega rozdzieleniu w przestrzeni międzytalerzowej na ciecz i osad, którego zasadnicza część gromadzi się w przestrzeni bębna o największej średnicy, a więc tam, gdzie są umieszczone dysze. Pod wpływem

dysza (spadek ci