370 371

z podkładem 2—3 cm (z materiału frote lub filcu) umieszczamy na poziomie pasa barkowego i pasa biodrowego. Ułożenie elektrod poprzeczne, przegrzanie podłużne.

b.    Przy użyciu elektrod sztywnych (ryc. 248). Ułożenie chorego na brzuchu. Ustawiamy dwie elektrody sztywne (ES 0 15 cm), zachowując odległość od ciała 2—3 cm lub odsuwając płytkę od osłony szklanej na 2—3 cm, jeśli osłona elektrody przylega do ciała. Podkład 0,5 cm (frote). Jedną z elektrod ustawiamy na poziomie górnych kręgów piersiowych, drugą na dolnych kręgach lędźwiowych. Aby wyrównać krzywiznę kręgosłupa, podkładamy pod brzuch poduszkę.

c.    Przy użyciu elektrody kablowej (ryc. 249). Ułoże

Ryc. 249. Przegrzewanie kręgosłupa (wg Osborna)

Ryc. 250. Przegrzewanie okolicy lędźwiowej (wg Osborna)

nie chorego na brzuchu. Elektroda kablowa ma kształt cewki płaskiej podłużnej, odległość zwojów 5 cm. Podkład grubości 2—3 cm.

Dawkowanie: zależnie od rodzaju schorzenia.

Przegrzewanie odcinków kręgosłupa

Gdy wskazane jest przegrzewanie niewielkiego odcinka kręgosłupa, możemy ustawić elektrodę sztywną (ES 0 15 cm) nad danymi kręgami. Odległość elektrody od ciała 2—3 cm. Elektrodę bierną pozostawiamy w wysięgniku ustawionym pionowo (metoda jednobiegunowa). Możemy zastosować również specjalną elektrodę indukcyjną (monoda).

Odcinek szyjny kręgosłupa przegrzewamy elektrodami sztywnymi. Chory siedzi na krześle. Elektrodę czynną (ES 0 10 cm) ustawiamy na szyi, od tyłu, poniżej potylicy po stronie prawej i lewej na przemian, zmieniając jej pozycję co drugi dzień. Odległość elektrody od ciała wynosi 3—4 cm. Elektroda bierna (ES 0 10 cm) ustawiona jest po stronie przeciwnej do elektrody czynnej, w odległości 20 cm od ciała, na poziomie szyi.

Dawkowanie: przy wyżej opisanych przegrzewaniach kręgosłupa długość fali 6 i 12 m (zależnie od wskazań), dawki słabe lub średnie, czas zabiegu od 5 do 10—15 minut. Na odcinek szyjny kręgosłupa stosujemy dawki słabe, czas zabiegu 5 do 10 minut i długość fali 6 m.

Przegrzewanie okolicy lędźwiowej w lumbago

a.    Przy użyciu elektrod miękkich.

Elektrodę miękką (EM 25 cm) z podkładem 2—3 cm układamy w okolicy lędźwiowej. Chory leży na elektrodzie. Drugą elektrodę (EM 25 cm) z podkładem 2 cm możemy ułożyć poprzecznie na przedniej powierzchni obu ud. Należy zabezpieczyć od stykowego oparzenia przylegające powierzchnie ud (u mężczyzn także narządy płciowe) przez założenie warstwy materiału frote.

b.    Przy użyciu elektrody kablowej (ryc. 250). Ułożenie chorego na brzuchu. Elektrodę kablową w postaci cewki płaskiej (3 zwoje, odległość zwojów 5 cm) z podkładem frote 2 cm umieszczamy na okolicy lędźwiowej.

Dawkowanie: długość fali przeważnie 10—12 m, dawki średnie, czas zabiegu do 20 minut.

PRZEGRZEWANIE NARZĄDÓW POŁOŻONYCH W KLATCE PIERSIOWEJ

Przegrzewanie płuc

Zabieg pod nadzorem lekarza. Ustawienie elektrod zależy od umiejscowienia zmian i rodzaju procesu chorobowego.

a. Przegrzewanie pól płucnych w ropniu płuc (absces-sus pulmonis) (ryc. 251).

Ryc. 251. Przegrzewanie klatki piersiowej (schemat ustawienia elektrod)

J-

W celu przegrzania pola płucnego (lewego lub prawego) stosujemy elektrody sztywne (ES 0 20 cm), a jeśli ognisko chorobowe znajduje się w górnej lub dolnej części pola płucnego, wystarczające są elektrody o średnicy 15 cm. Mniejszych rozmiarów elektrod nie używamy. Podczas zabiegu chory siedzi na krześle, bokiem zwrócony do oparcia. U ciężko chorych zabieg przeprowadzamy w pozycji półleżącej na leżaku.

Elektrody sztywne (ES 0 20 cm) ustawione są na poziomie odpowiadającym lokalizacji zmian chorobowych, od przodu i od tyłu klatki piersiowej, w odległości 5 do 10 cm.

Długość fali 6 m, czas zabiegu od 5 do 15 minut. Codziennie lub co drugi dzień. Rozpoczynamy serię od dawek słabych, stopniowo przechodząc do dawek średnich, zwiększając równocześnie czas zabiegu. W przypadku krwioplucia przerywamy stosowanie zabiegów.

371