Zboża są coraz częściej przerabiane w krajowych gorzelniach rolniczych, głównie ze względu na łatwiejsze magazynowanie i mniejsze straty występujące w czasie magazynowania.
Kierowane do przechowywania zboże powinno zawierać mniej niż 15% wody.
Jeśli wilgotność ziarna jest wyższa, ziarno składa się w pryzmach nie wyższych niż 30 cm często szufluje lub przedmuchuje za pomocą wentylatora.
Najczęściej stosowane jest ŻYTO, z którego wytwarza się wódkę o pożądanych walorach smakowych, żytniówkę i starkę.
W odróżnieniu od innych zbóż, żyto cechuje stosunkowo wysoka zawartość enzymów amylolitycznych. Umożliwia to scukrzenie rozdrobnionego ziarna żytniego bez dodatku słodu.
Proces ten stosowano w początkach gorzelnictwa zbożowego mieszając w drewnianych kadziach śrutę żytnią drewnianymi kopyściami z niewielką ilością wody, stwarzając w ten sposób warunki do uaktywnienia się amylaz i scukrzenia skrobi. Czynność tę nazywano wówczas zacieraniem i nazwa ta przetrwała
do naszych czasów.
Ze 100 kg żyta otrzymuje się 32 - 37 dm3 spirytusu i bardzo wartościowy wywar jako paszę dla bydła.