4 (524)

227

⁹¹- Prostytucja

^{wtónofci badaft} lekarskich-

'^S ,'_{h w} wydzielonych dzielnicach lub poza miastem"^t?!^ytu“^k’ "P-^w domach puhlicz-Jno*ne przez władze centralne i władza ta czerpie z nich^ski ^    ^

Rcglamcn aryzm rozw.jal s,? z różnym powodzeniem już od XIII w jednak naj-pełniejszy kształt zyskał w czasach Wiktoriańskich. Wydaje się to dość paradoksalne że w czasach, kiedy kobietom odmowiono prawa do posiadania potrzeb seksualnych (żeby nie powiedzieć seksualności w ogolę), prostytucja rozwinęła się na skalę równą czasom chaosu rewolucyjnego we Francji, a Londyn stal się niekwestionowaną stolicą burdeli. Jak pisze Dufour (1997), w 1858 r. w mieście tym było 3335 domów publicznych zatrudniających ponad 30 tys. prostytutek. Oczywiście purytanie fenomen ten tłumaczyli bardzo prosto: prostytutka nie jest kobietą. Pod koniec XIX w. regla-mentaryzm staje się jednak coraz bardziej anachroniczny i stopniowo zaczyna być wypierany przez system neoreglamentacyjny.

Neoreglamentaryzm - jest wyrazem dochodzenia do głosu idei abolicjonistycz-nych. Stanowi pewną modyfikację systemu reglamentacyjnego, która przejawia się w tym. że nadzór na prostytutkami scedowany został głównie na służby sanitarne. Prostytutki muszą legitymować się odpowiednimi książeczkami z aktualnymi wynikami badań lekarskich. Jednak ich działalność jest bardziej samodzielna, obowiązuje bowiem zakaz prowadzenia domów publicznych.

Neoreglamentaryzm obowiązywał w Polsce międzywojennej i po wojnie na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia publicznego ogłoszonego w 1922 r. W okresie międzywojnia miał on trochę specyficzny charakter, albowiem łączył nadzór policyjny z nadzorem sanitarnym i społecznym. Działały wtedy specjalne komisje złożone ze służb sanitarnych, przedstawicieli organizacji społecznych oraz policji. Ich zadaniem było aktualizowanie książeczek zdrowia prostytutek, tzw. czarnych książeczek (więcej zob. Gołdyn, 2007). Po wojnie akt ten wsparty został dekretem Krajowej Rady Narodowej o zwalczaniu chorób wenerycznych z 16 kwietnia 1946 r. Przepisy te przestały obowiązywać z chwilą wejścia wżvcie ratyfikowanej konwencji, o której była mowa na początku rozdziału.

Abolicjonizm - stanowi system regulacji będący jednocześnie wyrazem poszanowania praw jednostki. Charakteryzuje się rezygnacją z karania osob prostytucję na rzecz zapobiegania tej formie patologii i zagrożeniom, ja ej;‘    ‘'

Podstawowe założenia systemów abolicjonistycznych to:

•    zwalczanie zjawiska prostytucji, a nie jego niektórych elementów.

•    działania prolilaklyczne mające na celu uchronienie jednostek wys

Przed wchodzeniem w proceder prostytucji,

•    pwfccic tali,,-,, csocjalizacyjnych wobec osób, które juz dz.aluia w lej proton.

•    Podnoś/*,,* świadomości społecznej do.ycz,|Ccj s/kodhwych skulkow prostytucje

•    minimalizowanie szkodliwych skutków prostytucji zarówno w wymiarze indy-

Jako ruch społeczny rozwinął się w Anglii pod koniec XIX w *yki dotychczasowych systemów jako niesprawiedliwyc i, mes 'u l y Ptcych minimalizowaniu szkodliwych skutków prostytucji;

; wysokiego rvz\ -

““sinym jak i pole, znym,