51

niedługo spałaszuje. Po trzech godzinach marszu pani zarządziła przerwę na posiłek i wszyscy porozsiadali się na trawie. Powyjmowali z plecaków i toreb swoje produkty i zaczęli się wzajemnie częstować. Rechotek jak zwykle odszedł kawałek na bok, aby w spokoju zjeść swe zapasy. Sięgnął ręką do zielonego plecaczka i zamarł z przerażenia. Kanapek i słodyczy nie było! Wyciągnął tylko butelkę z wodą. Zdenerwowany wysypał na trawę całą zawartość plecaka, ale jedzenie zniknęło. Wtedy przypomniał sobie stoliczek pod oknem i zrozumiał, że po prostu w pośpiechu zapomniał je zabrać. W brzuszku burczało mu z głodu, ale nie mógł przecież poprosić innych żabek o kanapkę czy batonik, bo sam się nigdy nie dzielił. Spuścił głowę i siedział starając się nie rozpłakać. Nie zauważył, że mała Anul-ka bacznie mu się przyglądała.

W końcu dziewczynka nie wytrzymała i podeszła do Rechotka pytając:

-    Dlaczego nic nie jesz? Zapomniałeś śniadania? Proszę, weź moją kanapkę, mam jeszcze dwie i mogę się z tobą podzielić - i podała mu bułkę.

-    Nie, dziękuję, nie jestem głodny - bronił się Rechotek, który nagle przypomniał sobie swoje postępowanie wobec koleżanki.

-    Ależ jesteś! Widzę to przecież, tylko nie chcesz się przyznać! - uparła się Anulka. Nie wygłupiaj się, starczy i dla mnie!

Także Kumcia podeszła do kolegi i podała mu swój batonik. Inne dzieci również zaczęły go częstować słodyczami i owocami, które miały na drogę. Tego już było Rechotkowi za wiele. Bardzo zmieszany dobrocią koleżanek i kolegów, z którymi nigdy nie chciał się dzielić, rozpłakał się głośno. Zrozumiał jakim był strasznym egoistą. Zrobiło mu się wstyd, że nie otrzymał za swoje postępowanie nauczki, a wręcz przeciwnie - pomoc. Przeprosił całą klasę i obiecał, że się zmieni, a potem zasiadł z innymi do pikniku.

Rzeczywiście, od tej pory Rechotek zmienił się nie do poznania. Często zapraszał sąsiadów, aby się wspólnie pobawić, a nawet oddał parę swoich maskotek malutkiemu braciszkowi Kumci. Nie zapominał zabierać ze soba_t więcej cukierków czy ciasteczek by poczęstować Anulkę, Kumaczka czy innych kolegów. Nareszcie rodzice mogli być dumni ze swojego synka. Nikt już nie mógł nazwać go samolubnym.