533 [1024x768]

544 KOLOIDY

warstwa rozmyta lub dyfuzyjna, zawierająca pozostałą liczbę jonów K⁺ Schematycznie budowę tej. miccli zapisać możemy następująco:

{[AgJlł«J"(/i —x^,)K.⁺ }^jr--xK^f

Część sztywną miceli, obejmującą jądro wraz z warstwą adsorpcyjną określa się czasem mianem granuli. W rozważanej miceli granula ma ładunek ujemny; ładunek ten jest czynnikiem trwałości tego układu koloidalnego (odpychanie jednoimienne naładowanych cząstek koloidalnych).

^OH" NHj    H* COO'

^N»r _OH-    COO- H*

pH<7    _PH>7

Rys. 7.12. Cząstki koloidalne białek w roztworach o różnych pil

Nie tylko koloidy liofobowe obdarzone są ładunkiem elektrycznym. Roztwory koloidalne białek są w zasadzie koloidami liofilowymi, o trwałości których decyduje obecność otoczki hydratacyjnej. Jednakże cząstki koloidalne białek mogą również być obdarzone ładunkiem elektrycznym, którego wielkość i znak zależy od pH roztworu. Wiadomo bowiem, że podstawowy budulec białek — aminokwasy, mają grupy karboksylowe i aminowe. W środowisku kwaśnym (pH < 7) grupa —COO" ulega zobojętnieniu do grupy —COOH; z jonu obojnaczego powstaje dodatnio naładowany jon z grupami —NH^ (rys. 7.12). W warstwie rozmytej będą się w tym przypadku gromadziły jony OH". Odwrotna sytuacja panuje w roztworach zasadowych (pH > 7).

Cechą wspólną tych układów jest fakt, żc na granicy faz jądro cząstki koloidalnej — roztwór, powstaje tzw. podwójna warstwa elektryczna.

Budowa podwójnej warstwy elektrycznej

Na granicy zetknięcia się dwóch faz (np. jądro cząstki koloidalnej — roztwór, elektroda — roztwór itp.) powstaje różnica potencjałów wywołana istnieniem tzw. podwójnej warstwy elektrycznej. W przypadku granicy faz jądro cząstki