612 (3)

Ku. 18.29. Uproszczony tchem* elektrokardiografu

jeurwanych potencjałów w odprowadzeniu pierwszym (I) jako (V_L-V'_r). w drugim (II) jako (Vfr-V_H), a w trzecim (III) jako (Y^i) uzyskamy:

(V_L-V_r) ♦ (V_r-V_N) ♦ <V_K-V_L). 0    (18.32)

Równanie (18.32) można zapisać w innej postaci:

<V_L-V_P) ♦ (V_M-V_L) . <VV_f)    (18-33)

Zapis w postaci (18.33) oznacza, że różnica potencjałów z odprowadzenia II zo-uała odwrócona w stosunku ik> zapisu (18.32). W zasadzie wystarczyłyby informacje z odprowadzeń 1 oraz III. Jednak w praktyce klinicznej korzysta się z informacji zawartych w trzech odprowadzeniach (I. II. III), ponieważ zapewnia to większy redundancję informacji (patrz rozdz. 9.1.3). czyli popraw ia jej zrozumiałoś.

Krzywe uzyskane za pomocy elektrokardiografu są nazywane clektrokardiogra-mami i ilustrują czasowe znuany różnic potencjałów między miejscami przyłożenia elektrod. Przykładowy ckktrokardiogram z odprowadzenia I przedstawiono na ryc. 18.30.

Elektrokardiografii obrazuje bioelektryczną, a nic mechaniczną pracę serca Na rycinie 18.30 podano typową krzywą EKG. z odprowadzeń dwubiegunowych, któ-rej przyporządkowano postępujący proces pobudzenia związany z .automatyzmem" serca. Zespół PQ dotyczy powstawania pobudzenia w wężJc zatokowo-•przedsionkowym i jego rozprzestrzeniania się w przedsionkach najpierw w prawym, a następnie w lewym.

612