64ss

fsi

A 66. Relief Ołtarza Pokoju. 9 r. p.n.e.

QJ

a 67. Nagrobek rzymski

Rzeźbiarska bryła głowy jest bardzo żywa, urozmaicona. Mocna, silnie podkreślona konstrukcja czaszki stanowi zwartą formę ożywioną wieloma drobnymi szczegółami bardzo dokładnie opracowanymi. Te cechy rzeźby rzymskiej pokrewne są etruskim portretom sarkofagowym. Wpływy realistycznego widzenia Etrusków bliższe były upodobaniom Rzymian niż idealne, bezosobowe piękno dzieł rzeźbiarzy greckich. Do najwybitniejszych dzieł portretowych należą portrety: Cezara, Cycerona, Wespazjana, bankiera Cecy-liusza Jukundusa.

Najczęściej stosowanym materiałem rzeźbiarskim w portrecie był biały marmur, który, zwłaszcza w kopiach dzieł greckich polerowano do połysku. Do trudnej obróbki kruchego materiału, jakim był marmur stosowano zwykłe narzędzia rzeźbiarskie: dłuta, młot, pilniki. Wynalazek świdra dokonany za czasów Wespazjana pozwolił na swobodniejsze i bardziej szczegółowe opracowywanie detali bez obaw o uszkodzenie materiału. Portret Julii, wnuczki Wespazjana, reprezentuje dzieła wykonane tym narzędziem. Drobne pukle włosów, większa plastyczność, wypukłość szczegółów „zaprasza do współpracy” światłocień w stopniu większym niż dotychczas.

Rzymianie zajmowali się także rzeźbą reliefową. Wypukłe reliefy miały różnorodną tematykę: mitologiczną, historyczną, rodzajową, alegoryczną. Jeden z najbardziej znanych reliefów historycznych na Ołtarzu Pokoju przedstawia członków cesarskiej rodziny biorących udział w procesji.