64 (173)

Wikingowie

_ *    i

^ ni^yupe-

róddu&nu

rfSrblotji

^Sidmn-md^ftór .tefMiSjpo ^etmi^ei'

tk 5rC tv

•Jre^eu

brie^

> ndćiSu

fyiugiin

1U ,-J' ,'*nnK

" ui»r

Mr«$

ttlfyłjfc d prdlfc L ttllźńiZ

tfah foli cpffc

luccmif' (kti\ f^trUS* pap \p mi&Jrr^r^JÓ-lęo&mr Gnć utł^ljm uTpasii P^jcdpui ■*■ tidtr/Ukr Uał/am fyg&rmht 111109 a uih ty-nrtr tyag liudtutfgir |?a ttl moren (Ta ^ Tc IcgretbfpiUTiił uilid <łrlfi*d&r|> tli

ittptfenP¹ tiwr-uw Ijtjay bonllu <?% lagój ijisi

niuct ag Vjun aifki ^-i^ńrjj f&r-cu d^i) |V£eaiIrariiW

"pn^atógt óoir fucT tiitti eic1)nt lidpi bellnr^nńir luent watr tic

; e. TT u&r uańu

.. HttótłC łf «*r tęa? uu&ll ^ortguhgir (uothrly Midi ^olluin jwtm umtółfhTtóui ctr kitl. v js*i rtn ilp^vh?d9^ fUci(tm'f)utii tm ŁannhartrO,'

A Iluminowany inicjał z irlandzkiego manuskryptu Flateyjarbók (XIV wiek). Rysunek przedstawia śmierćsw. Olafa w bitwie pod Stikestad w 1050 roku.

nych, na przykład z czasów imperium rzymskiego. Czy nawróceniu towarzyszył taki „jednoczący” militaryzm? Czy wreszcie przyjęcie chrześcijaństwa przez Haralda, to zwykłe polityczne posunięcie w celu podbicia Danii?

Olaf Tryggvajon

Monarcha popierający ewangelizację Norwegii był w pewnymi stopniu również oportunistą. Podobnie jak Harald Hardradi, Olaf Tryggvason zdobył majątek na Rusi i na Bałtyku, a w 991 roku wyruszył na podbój Anglii. Król ŻEthelred nie był jak Harald hardradi

128

Ł==^

Wikingowie

(„twardosłowy”), ale raczej unrad („bez słów” — czyli bezradny). Takim zresztą przydomkiem „Bezradny” obdarzono ŹEthelreda. Olaf pokonał armię ^Ethelreda w bitwie pod Mai don, upamiętnionej w słynnym staroangielskim poemacie pod takim tytułem, po czym wymusił na Anglikach tysiące funtów daniny.

W 994 roku nawrócił się na chrześcijaństwo, w czym dopomógł mu Aethelred. Z pieniędzmi i nowym wyznaniem — jedno i drugie pochodziło od Anglików — wyruszył do Norwegii, by nawrócić ten kraj na wiarę chrześcijańską. Podobnie jak w prz3padku Islandii z upartymi czy zbuntowanymi obchodził się bezwzględnie.

Olaf zginął w 1001 roku w wojnie morskiej z Duńczykami, spowodowanej bez wątpienia zajęciem terenów zdobytych wcześniej dla Danii przez Haralda Sinozębego podczas ewangelizacji południowej Norwegii. Późniejszy imiennik Tryggvasona, Olaf Haraldsson, zwany „Świętym Olafem”, przeszedł podobną drogę: ochrzczony w Normandii, powrócił, aby przejąć władzę w Norwegii i dokończyć dzieła chiystia-nizacji. Nawrócenie wikingów było więc procesem religijnym, ale wiązało się tez z międzynarodowymi rozgrywkami dynastycznymi.

129