10
i
\
<
\
F>1 1 przyłożone do punktów A i 8, przesuwamy do punktu 0, w którym przecinaję się linie działania tych sił (rys. I.3b). Następnie znajdujemy wypadkowę rysujęc równoległobok na tych siłach. Przekętna tego równoległoóoku (odcinek OE) będzie właśnie szukanym wektorem siły wypadkowej (sum/ geometrycznej wektorów P^ i P^). Tak więc
W ■ Fi ♦ P2.
Wartość liczbowę siły wypadkowej W można również znaleźć w sposób analityczny rozwięzujęc trójkęt ODE lub OCE. Długość boku OE obliczamy z twierdzenia cosinusów
-
pi 4 + P2 ♦ 2P1p2 cos oc .
Po podstawieniu.danych liczbowych otrzymujemy
W » -y/2002 4 3002 4 2-200-300-cos 40° = 471 N.
Dla pełnego zdefiriiowania wektora siły wypadkowej należy jeszcze określić kierunek jego działania. Najprościej będzie obliczyć wartość kęta fi{rys. I.3b) z twierdzenia sinusów dla trójkęta ODE
sin/3 sin/ sin(l80° - a) sinor
stęd
p
8iny3«~ sin<y*-|^j sin 40° = 0,27295; a wartość kęta fi = 15°50'.
»
\
;
t
1
»
i
1.1.2. Znaleźć wypadkowę czterech sił działajęcych w jednej płaszczyźnie, przyłożonych w punkcie 0, majęc dane wartości liczbowe tych sił oraz wartości kętów, jakie tworzę wektory tych sił z dodatnim kierunkiem osi x (rys. I.4a):
*
P1 * |
30 |
N, |
ai - |
40°,• |
P2 ■ |
20 |
N, |
*2 - |
vj O O |
P3 * |
15 |
N. |
a3 “ |
240°; |
P4 * |
25 |
N, |
*4 * |
330°. |
Rozwiązanie
Zadanie to można rozwiązać metodę graficzną lub też analitycznie.
Metoda graficzna opiera się na geometrycznym sumowaniu wektorów rysowanych w odpowiedniej, przyjętej skali (rys. I.4b). Zgodnie z zapisem wektorowym mamy
Na rysunku wypadkowę W Jest wektor OD zamykający wielobok sił. Podczas analitycznego obliczania wartości siły wypadkowej oraz kierunku jej działania, zastosowanie metody podanej w poprzednim zadaniu (przez określenie najpierw wypadkowej dwóch sił, a następnie kolejne jej sumowanie z pozostałymi siłami) Jest żmudne i niewygodne. Dużo prostszym sposobem Jest oparcie się na twierdzeniu, że suma rzutów sił składowych na dowolną oś Jest równa rzutowi na tę oś