77

tak doszło w latach 1920 i 1923 do wprowadzenia ustaw regulujących płace i emerytury pracowników etatowych, którzy stanowili zaledwie 40% ogółu zatrudnionych kolejarzy.

W latach następnych związki zawodowe utworzyły wspólny blok dla poparcia w sejmie i przed rządem projektów poprawy sytuacji bytowej kolejarzy, ale wkrótce doszło do rozłamu, gdy związki prawicowe opowiedziały się za ratowaniem budżetu państwa kosztem praw robotników.

W 1928 roku posłowie-kolejarze domagali się 25-procentowej podwyżki płac dla ogółu pracowników

PKP, wskazując — jako źródło potrzebnych kwot — podwyższenie taryfy przewozowej na węgiel do poziomu kosztów własnych kolei. Projekt odrzucono większością głosów.

W 1929 roku wprowadzono w kolejnictwie tzw. ustawę pragmatyczną, zezwalającą m.in. na zwalnianie pracowników bez podania przyczyn. ZZK prowadził wieloletnią, wytrwałą walkę przeciwko tej krzywdzącej ustawie.

Związek Zawodowy Kolejarzy nie tylko działalnością polityczną starał się pobudzić świadomość mas. Prowadził również ożywioną działalność kulturalno-

77