88 89 (26)

Dzieci odpowiadają.

Kacper:    Ach, nieważne. Chodź, Seweryn będziemy dalej grali!

Seweryn:    Ale jeszcze tylko kwadrans, potem muszę koniecznie pa

miętać o mojej poobiedniej drzemce! Ziewa: Uaah! Od tego bębnienia można się naprawdę zmęczyć!

Kacper i Seweryn odchodzą. Jeszcze przez pewien czas słychać w tle muzykę, potem rozlega się głośne chrapanie. Przychodzi znowu Małgosia. Małgosia:    I tak każdego dnia! Chyba zwariuję! Przecież hałasowa

nie może sprawiać od czasu do czasu przyjemność, ale nie zawsze! Tylko gdy tych dwóch śpi, w domu jest trochę spokojniej. Ale zaraz zrobię im psikusa, poczekajcie tylko. Dzieci chcecie mi w tym pomóc? A więc, kiedy zawołam „już^,y, będziecie krzyczały tak głośno, jak tylko potrajicie. Ja pójdę po trąbkę i bębenek i będziemy tak hałasowali, że Kacper i Seweryn powypadają z łóżek.

Małgosia odchodzi, po chwili wraca z instrumentami, odkłada trąbkę i trzyma w jednej rece bębenek.

Małgosia:    Dzieci, uważajcie teraz! Na miejsca gotowi i już!

Rozlega się straszliwy hałas.Dzieci krzyczą i tupią, ile tylko mająsił w płucach i w nogach. Kacper i Seweryn przychodzą zaspani i zatykają sobie uszy. Na znak Małgosi wszystko ucicha.

Kacper:    Co to ma znaczyć, co to za hałasy, Małgosiu? Przecież wła

śnie robimy sobie poobiednią drzemkę!

Seweryn ziewa i zasypia znowu na stojąco.

Małgosia:    Ja czuję się tak każdego dnia! Hałasy i wrzaski, tupanie,

trąbienie i bębnienie... chyba zaraz zwariuję\ Nie mogę już w ogóle spać, moje uszy strasznie mnie bolą!

Kacper:    Ależ Małgosiu, dlaczego nic nie powiedziałaś?

Małgosia:    Przecież próbowałam., ale w tym strasznym hałasie nikt

mnie nie słucha!

Małgosia zaczyna płakać. Kacper szturcha łokciem Seweryna, który przerażony się budzi.

Seweryn:    Co? Ach, to ty, Kacper. A miałem właśnie taki piękny sen.

Właśnie chciałem ugryźć kawałek soczystej, pieczonej kiełbaski. Ale jesteś miły! Dlaczego Małgosia płacze? Kacper:    Właśnie dlatego cię obudziłem, Seweryn. Byliśmy tak zaję

ci naszym graniem, że w ogóle nie słuchaliśmy Małgosi.

Seweryn: Kacper:	Ale przecież może się ona do nas przyłączyć! Seweryn, ty kapuściana głowo! Dla niej jest za głośno! Trochę przesadziliśmy z tym hałasowaniem na naszych instrumentach!
Seweryn:	Sam jesteś kapuściana głowa, Kacper! Hałas jest przecież taki wspaniały!
Kacper: Małgosia:	Tak, ale nie zawsze! Nareszcie mogę z wami normalnie porozmawiać i nie muszę wrzeszczeć!
Kacper: Małgosia:	Czy naprawdę było tak źle, Małgosiu? Tak! Może ja też od czasu do czasu hałasuję. Ale czy właściwie wiecie, jak piękna może być cisza?
Kacper: Seweryn: Małgosia:	Cisza? Nie! Ja nie umiem być cicho! Właśnie, że tak: Zamknijcie na chwilę buzie, wy też dzieci!

Wsłuchajcie się w ciszę!

Przez minutę wszyscy słuchają.

Jeśli mamy szczęście, być może usłyszymy śpiew ptaka albo

Kacper: Seweryn: Małgosia:	szum wiatru, który kołysze gałęzie drzew. Może warkot samochodu albo odgłosy z budowy Albo może odgłos deszczu. Ojej, ale pięknie! Wcale nie jest tak naprawdę cicho! Ja słyszałem ptaka! Ale on pięknie śpiewał! Trzeba chodzić po okolicy czasem też z otwartymi uszami. Ja uwielbiam wsłuchiwać się w ciszę.
Kacper:	Ja też będę to teraz częściej robił. Przykro mi Małgosiu. Czy możesz mi wybaczyć?
Seweryn:	Mnie również, Małgosiu! Czy mimo to ugotujesz mi budyń?

Małgosia śmieje się i obejmuje obu.

Małgosia:    Chętnie! Zaraz zrobię ogromną porcję budyniu czekolado

Kacper:

wego z sosem waniliowym, a może budyniu waniliowego z sosem czekałodowym? Ach, wszystko jedno! A do tego kakao. Potem siądziemy wszyscy w ogrodzie i będziemy wsłuchiwali się w ciszę! Ale potem znowu trochę pogramy na naszych instrumentach! A więc dzieci, żegnajcie i pamiętajcie: Wsłuchajcie się w ciszę. Cześć!

89