77 (156)

-    Tak...

czyi. Potrafi ranie rozśmieszyć... To chyba dobrze, prawda?

Wiedziałam, do czego pije. Żadna z pielęgniarek wprost nie komentowała ich związku, ale czujne spojrzenia mówiły same za siebie. „Niebezpieczna więź? - zdawały się pytać. -Dwoje ludzi z taka sarnę »usterką«, tak blisko siebie?" ;

-    To jedyna dobra rzecz, jaka mi została! - zawołała nagle moja przyjaciółka i rozkwasiła peta na ścianie. - Jedyna dobra, czysta rzecz, a oni tym gardzą, jak czymś brudnym i niewłaściwym!

-    Wasz związek nie jest brudny... - powiedziałam.

-    Wiem. ale dragi są - glos jej zadrżał, gdy to powiedziała. Jakby sobie nagle przypomniała, że jest ode. mnie starsza i powinna świecić przykładem.

Skubałam mech ze ściany, uważnie się mu przypatrując.

Jedyne prochy, jakie ja brałam, to takie na receptę. Piozac okazał się totalną porażką, więc dali mi seroxat, po którym czułam się dużo lepiej. To było parę lat temu, zanim jeszcze wyszły na jaw wszystkie, podkręcane przez brukowce, kon-

poniżej osiemnastego roku życia, ze względu na zwiększone ryzyko prób samobójczych. Łatwo się też od niego uzależnić, ale co tam, grant, że mi pomagał. Brałam też tabletki usypia-

leczka pingpongowa. Wszystkie leki przechowywano pod kluczem w szafce i każdego wieczoru starsza siostra wydzielała nam te cudeńka do małych kubeczków.

Oparłyśmy się o ścianę, w milczeniu patrząc, jak słońce się wykrwawia i umiera. Po chwili usłyszałyśmy czyjeś kroki i zobaczyłyśmy Chloe, Mandę i Sally.

-    Tbrapia krzykiem - powiedziała Manda.