8

Rys. 8-19. Przekroje poprzeczne kątowych ścian oporowych [19] (objaśnienia w tekście)

---*

-* )oc <<t>

leżącego na płycie poziomej. Przekroje kątowych ścian oporowych pokazano na rys. 8-19. Płyta fundamentowa może być pozioma (rys. 8-19a i b) lub nachylona (rys. 8-19c), może wystawać przed lico ściany pionowej (rys. 8-19b-e), co poprawia stateczność ściany oporowej, bądź ze ścianą tą licować (rys. 8-19a), może być zaopatrzona w zaczep (ostrogę; rys. 8-19d i e). Zaczep zapewnia większą pewność na przesunięcie niż w przypadku ściany o podstawach gładkich.

1, 2, 3— numery pręlów

Grubość ściany i płyty fundamentowej zależy od wysokości ściany oporowej. Zwykle ściana i płyta są zwężone ku końcowi; nie powinny być jednak na końcu cieńsze niż 10    15 cm. Prawidłowy układ zbrojenia głównego ściany pokazano na

Rys. 8-20. Ściana wspornikowa: a) przekrój poprzeczny oraz zbrojenie ściany ze skosem usztywnia jącym między ścianą pionową a płytą fundamentową [19], b) oczep monolityczny, c) oczcp prefa brykowany

c)

rys. 8-20 [25]. Zbrojenie rozdzielcze wynosi 10-r-15% zbrojenia głównego, lecz niemniej niż 0,1% (a przy odstępach dylatacji powyżej 20 m — niż 0,2%) przekroju poprzecznego płyty [19].

Ściany wspornikowe wykonuje się jako żelbetowe monolityczne lub prefabrykowane. Monolityczne mogą mieć wysokość do 6 m, a prefabrykowane zwykle do 4,5 m. Ściana prefabrykowana składa się z segmentów szerokości 1 -r-2 ni, zależnie od udźwigu urządzeń transportowych i montażowych. Ściany prefabrykowano

stęża się zwykle dodatkowo monolitycznym oczepcm (rys. 8-20b). Uzyskuje się w ten sposób również wyrównanie linii ściany. Oczep można zaprojektować także jako prefabrykowany; mocuje się go na śruby lub spawa do odcinków kątowników osadzonych w ścianie (rys. 8-20c).

• Ściany zastrzałowe. Są to ściany kątowe, które oprócz ściany i płyty mają jeszcze zastrzały usztywniające w postaci pionowych trójkątnych żeber, umieszczone od tyłu pionowej ściany i łączące je dodatkowo z płytą fundamentową w sztywną całość. Rozstaw zastrzałów wynosi 2,50-3,50 m, a w ścianach wyższych bywa jeszcze większy. Ściany zastrzałowe jako bardziej sztywne mogą mieć wysokość większą niż 6,0 m. Wykonuje się je również jako monolityczne i prefabrykowane.

Pod względem pracy statycznej ściany zastrzałowe różnią się od wspornikowych tym, żc tu tylko zastrzały mają charakter wsporników utwierdzonych w płycie fundamentowej, ściany zaś pionowe rozpięte są między zastrzałami jako płyty ciągłe (lub w prefabrykatach często jako płyty jednoprzęsłowe w obu końcach utwierdzone). W wyższych ścianach stosuje się często płyty żebrowe. Żebra (jedno do dwóch) przebiegają poziomo, opierając się na zastrzałach, płyty zaś można obliczać jako rozpięte między płytą fundamentową, żebrami i belką wieńczącą, ewentualnie z czterech stron utwierdzone.

Na rysunku 8-21 przedstawiono za Huccklent [25] kilka charakter)stycznych ścian zastrzałowych. Płyta fundamentowa najczęściej jest wysunięta przed lico

b)

Rys. 8-21. Charakterystyczne przekroje monolitycznych ścian zastrzałowych [I9j (objaśnienia w tekście)

ściany. Gdy występ ten jest większy, stosuje się dodatkowe małe zastrzały w celu usztywnienia (rys. 8-2Ib). Zastrzały usztywniają płytę pionową od tyłu i często występują przed lico ściany w postaci pionowego pilastra. co poprawia jej stateczność. Pracują one jako belki wspornikowe teowe. ponieważ w obliczeniach uwzględniać można współpracującą część płyty pionowej. Zbrojenie zastrzałów (rys. 8-22) stanowią pręty rozciągane ukośnie I ułożone równolegle do grzbietu zastrzału i tuż nad nim. Ponadto w zastrzałach stosuje się zbrojenie poziome 2 w postaci strzemion obejmujących z jednej strony pręty główne ukośne, z drugiej zaś pręty' pionowe pilastra bądź płyty 3. Pręty pionowe, stanów iącc trzecią grupę zbrojenia zastrzałów, ułożone są w pilastrzc bądź w’ płycie pionowej na całej wysokości ściany. Czwartą grupę zbrojenia stanowią strzemiona pionowe */, wiążące zastrzał z płytą fundamentową. W ścianach wysokich (ponad 10 m) stosuje się niekiedy jeszcze w dolnej

25-