96,97 (6)

Prawidła poprazauj toymicy polskiej

Oprócz podstawowych wiadomości z toner vk cj^rch charakterystyki głosek mowy polskiej, r i rodzice powiuni zdawać sobie sprawę z obow, norm, dotyczących wymowy, przestrzegać L zwracać na nic uwagę w mowie dzieci. Normy | ją prawidła poprawnej wymowy polskiej \ Ot mejsze z nicii, obowiązujące w tzw . wymowit 1. Samogłoska e powiuna być wymawiaua gwarowa wymowa ć (_e pochylonego) j«t , czalna, np.:

wyraz mleko należy wymawiać jak mleko, a

ko (mi

—    clileh „    „    „ xlt-p (cii

$cr

• /<> (eh

»    » ter, a nie t

itp.

^1,5,8:: '*    poóir.o orkwesficzny zapis wj

2. Synchroniczna wymowa zmiękczonych sr wargowych b\ p\ »*, ty,/', _którĄ na ^

niogloska i występująca po spółgłoskach ts °>    ^v>/> spełnia rok- znaku zmiękczające

t:t->k:, np. I> i wymawiane aą jednoczes,, nic Miodna dodawać po tci spółgłosce inny, głosek, np.;

-    wyraz miasto należy wymawiać m'aslo (n a ruc miasto (mjastu) czy miasto (tmw/tto),

■ wyraz piana należy wymawiać pima fp<V,/7,j),| piutui (pjar.a) czy piana (pńana),

wyraz biały należy wymawiać b'ouy (biały), j i»j«v (bjały) czy bżauy (bziały),

wąrnz wianek należy wymawiać o'anek (wi a nic tiattck («ganek) itp.

¹ l‘^n>V^^a P^cP^,,m-'ⁿr teymiKey potsluej, Or>r«.ou₃l 7., KVn wie*. Wr«i'L«w !V67, Zakład Katodowy im. Osjoliń,

Spółgłoska l może być wymawiana zarówno jako ^La dwuwargowa p (ta wymowa staje się obowiązu->, jak i jako głoska przednio-językowa-zębowa l nązującu w wymowie scenicznej); jcóli dziecko tujo wymowę / przedniojęzykowo-zębowegO W spo-naturalny, należy uznać ją za poprawną.

f Zanik wymowy y (h) w wyrazach pisanych przez », np. herbata, huśtawka, hulajnoga i wymowa x (eh)'. Sfłwto (chcrbata), xuitąflui (cłiuilajka), xulainoga ((hulajnoga). Nic jest błędem, jeśli dziecko wypo-■uila y dźwięczne w sposób namralny.

i. Różne sposoby wymawiania samogłosek nosowych I P ('<). w zależności od ich położenia i sąsiedztwa W wyrazie:

- na końcu wyrazu - p wymawiać o (ą) np. wyraz >•!;( wymawiać idę, a nic idom, idoy, (idol)

— na końcu wyrazu — ę wymawiać e, ę (lekka noso-wo'ć), np. wyraz idę wymawiać i de, ide, a nic idę.

• - ę, p | a, I wymawiać e, o, np. wyraz wzięli wymawiać z’ćel’i (tępieli), wyraz wziął wymawiać (tnrioł).

<> ?. + &, b\ p, p' wymawiać em, om, np.: wyraz zęby wymawiać semby (zanby),

„    dąb    „    domp (domp),

„    kąpiel    „    k/,m'pfil (kompiel),

„    gołębic    „    goijanb'e (goUmbitt),

ę» P> + t, d, c, i, c wymawiać en, om, np.: wyraz będę    wymawiać bende (bende),

„ żądza    „    ian$a (iondza),

„ pęczek    „    patćck (pewsth),

„ mądry    „    mondry (mondry),

— C. p, + ć, f wymawiać cń, oń, np.: wjTaz pięć wymawiać p'eńć (pitńć),

97

Uczymy poprawnej wynowjr — t