98 (42)

Inna historia, zaczerpnięta z „L’Astronomie" (1894-157), doty czy czegoś, co pojawiło się na niebie rankiem 20 grudnia 1893 i i przesuwało sie nad Wirginia oraz Północna i Południowa Karo lina, obserwowane więc było przez wiele osób w tycłi stanach. Było to świecące ciało, lecące dość nisko nad ziemia, z prędkością bardzo zmienna, tak żo zanotowano nawet jego postój, trwa jacy około 15-20 minut. Według niektórych obserwatorów obiokl miał wielkość dużego, okrągłego stołu, innym znowu przypominał ogromno koło. Emitowano przez obiekt światło było oślepiająco białe. Nie może tu toż być mowy o optycznoj iluzji, gdyż przelotowi tego dziwnego pojazdu towarzyszył dźwięk.

Powróćmy teraz z Ameryki na wody Zatoki Perskioj. Mamy oto przed sobą sprawozdanie złożono w Royal Meteorological Society przez pana Iłosoasona, kapitana parowca „Kilwa”. Opisywano zdarzenie miało miejsce około wpół do dziewiątej rano, 4 kwietnia 1901 r. Twierdził on, żo „na wodach zatoki nie było żadnej fosforescencji", co należy specjalnie podkreślić. I oto nagle pojawiają sie smugi światła - kapitan używa słowa „falo" -smuga za smuga, smuga za smuga, na powierzchni morza. Było to jednak tylko słabe światło i po piętnastu minutach stopniowo ściemniało i zgasło: pojawiwszy sie nagle, zgasło stopniowo. Smugi obracały sie z szybkością około 100 km na godzinę. Co do słabości światła, to musimy pamiętać, że był dzień, a światło wydobywało sie spod wody.

Do starego scłiematu pasuja fosforyzujące meduzy. W jednej z najbardziej heroicznych prób zignorowania połnogo znaczenia opisanego wyżej zjawiska, jaka była dyskusja nad relacja kapitana Iłosoasona na posiedzeniu Royal Meteorological Society, członkowie Towarzystwa umówili sie. żo fenomenów był najprawdopodobniej spowodowany pulsowaniem długich ławic fosforyzujących meduz. Jakiś człowiek coś widzi. W górach albo na morzu, albo gdziekolwiek. Widzi coś dziwnego, co nie pasuje do jogo doświadczenia i czego nic potrafi w związku z tym nazwać, a potem inni ludzie, siedząc w miękkich fotelach, tysiące kilometrów od miejsca zdarzenia, decydują, co ów człowiek widział. Warto i z tego zdawać sobie sprawę, żo wygląd naszego świata często tak właśnie bywa „uzgadniany". Wychodzi na to, żo kapitan statku nie wiedział, jak wyglądają meduzy.

Kolojny ciekawy fakt znajdujemy w magazynie „Naturę” (21-410) w liścio R. E. Harrisa, kapitana parowca „Shahjehan”. Według zawartej w nim relacji wieczorem 5 czerwca 1880 r. kapitan Harris ujrzał coś tak dziwnego, że polecił zatrzymać statek.

Działo sio to u wybrzeży Malabaru, niebo było bezchmurne, mo-i/,n spokojne i gładkie. I nagło w wodzie pojawiło sio światło, fale jasnego światła z pasmami cienia pomiodzy nimi. No powierzchni wody pływały zaś plastry jakiejś nieznanej substancji. Szukając instynktownio najprostszego, konwencjonalnego wytłumaczenia zjawiska fosforoscencją morza, kapitan skiorował najpierw swoje podejrzenia na wspomnianą substancjo, jednakże po jej bliższym zbadaniu stwierdził, że nie była ona źródłom żadnego światła, lecz że wraz z wodą morską była podświetlona przez niesamowite smugi światła z globi. Czy by-iy to tłuste, oleiste smary, wydzielane przez silniki zanurzonej w głobi morza konstrukcji, czy toż coś innego, myślo. żo substancja ta miała jakiś związek z podwodnym obiektom. „A gdy lak fala światła szła za falą, byliśmy świadkami jednego z najwspanialszych spektakli, jaki sobie można wyobrazić”. W obliczu takich zaskakujących zjawisk człowiek współczesny jest równio biernym świadkiom jak prorok Ezechiel w czasacłi starożytnych.

Kolejna historio pochodzi z listu pana Douglasa Carnegie, opublikowanego przez „Journal of tho Royal Meteorological So-cioty” (32-280), o datowanego no 1906 rok. Czytamy w nim, żo: „W czasie ostatniej podróży byliśmy świadkami niesamowitego zjawiska związanego z elektrycznością". Działo sip to w Zatoce Oman, gdy pan Carnegie, stojąc na pokładzie i zażywając ożyw-czoj morskioj bryzy, ujrzał najpierw ławp pozornie spokojnego, fosforycznego światła. Kiedy jednak statek zbliżył sip do niej na 20 m, „smugi jasnogo światła zaczpły omiatać dziób statku z niezwykłą prpdkością, która mogła wynosić od 90 do 150 km no go-dzinp. Były bardzo rogularne, oddziolono przerwami o szoroko-ści około 60 m”. Co sip zaś tyczy fosforencji morza, to „nabrałem wiadro wody i zbadałem ją pod mikroskopem, nic mogłem jednak doszukać sip w niej niczego nienormalnego, powodującego świecenie". Smugi światła musiały wipc pochodzić z jakiegoś źródła w głpbinach, czytamy bowiem: „Kiedy po raz pierwszy omiotły one burtp zauważyłem, że płynący statek nie ma wpływu na promionio. Rozchodziły sip ono od zawiotrznoj statku i tak jakby przechodziły pod jego dnem”. Zauważmy na koniec, że Zatoka Oman znajduje sip u wejścia do Zatoki Perskiej.

1 jeszcze jodon list drukowny przez nieoceniony „Journal” (33-294). Autorem listu jest pan S. C. Patterson, drugi oficer na parowcu Dolta. Rolncju dotyczy wydarzonia, któro miało miojsco w Cieśninie Malacca o drugiej nad ranem 14 marca 1907 r.:

193