towych stabilności strumieni ładunku przy napełnianiu i tzw. „płukaniu” cylindrów 1) i wspomnianego już złego odprowadzania ciepła, sprawiającego, że silniki takie na ogół nie wytrzymują przez czas dłuższy pełnego obciążenia, występuje jeszcze niekiedy zwiększona hałaśliwość pracy tłoków.
W typowych silnikach, poza nielicznymi wyjątkami, nie dają się na ogół wprowadzać przeróbki, polegające na znaczniejszym zwiększeniu średnicy cylindra. Jeżeli jest to niekiedy możliwe — np. w przypadku silnika WFM 150 cm3 przejście na pojemność 175 cm3 — różnice wymiarowe i zmiany w obciążeniu układu korbowego na ogół nie są duże, a przeróbkę taką stosunkowo łatwo można wykonać bez obawy o ujemne efekty. W przypadku silnika do skutera WFM Osa uzyskuje się dzięki niej znacznie korzystniejsze właściwości ruchowe (lepsze przyspieszenia i ułatwione pokonywanie wzniesień). Prędkość maksymalna nie ulega właściwie zmianie.
Przed dwudziestu laty konstruktorzy silników dwusuwowych zalecali jako tendencję rozwojową, przejście ze względu na prawidłowość wymiany ładunku od stosunku S/D równego 0,95 ... 1,1 na 1,25 i więcej. Obecnie jednak dzięki lepszemu poznaniu i opanowaniu procesów wymiany ładunku oraz obciążeń cieplnych zakres najczęściej stosowanych wielkości S/D obniżył się do 0,9 ... 1,15.
Warto zaznaczyć, że seria rozwojowa silników WFM ma swój odpowiednik w serii silników SACHS 150, 175 i 200 cm3 o tym samym skoku 58 mm i średnicach 57, 62 i 65 mm. Wytwórnia zadecydowała tu również o podwyższeniu mocy jednostkowej (liczba KM z 1 litra pojemności skokowej), drogą zwiększenia prędkości obrotowej z 4700 obr/min dla modelu 150 cm3 na 5250 obr/min dla pozostałych, przy jednoczesnej zmianie zwykłego gaźnika o 0 20 mm (średnica nominalna), na gaźnik o 0 24 mm.
Nowe proporcje wymiarów zasadniczych nie były przeszkodą przy powiększeniu mocy jednostkowej z 44,2 KM/dcm3 (150 cm3) do 57,6 KM/dcm3 (200 cm3). Stosunek S/D dla tego ostatniego silnika wynosi 0,89.
Niektórzy autorzy (np. W. Matzke) proponują słusznie: „przedmuchi-wanie“ cylindrów.