ahomoludens11

Na uniwersytetach angielskich żyje ona nadal ujęta w formę ragging, opisanego w słowniku jako an extensive display of noisy disorderly conduct, carried out in defiance of authority and discipline.

Inność i tajemniczość zabawy uwidocznia się najwyraźniej w przebraniu. Dopełnia ono „niezwykłości" zabawy. Człowiek przebrany lub zamaskowany „gra" inną jakąś istotę. „Jest" inną istotą. We wszystkim, co łączy się z maską i przebraniem, strachy dziecięce, niepohamowana” wesołość, święty obrządek i mistyczna fantazja są nierozdzielnie ze j_sobą przemieszane.

\A Z uwagi na formę można więc, reasumując, nazwać zabawę t czynnością swobodną, którą odczuwa się jako „nie tak pomy-) ślaną“ i pozostającą poza zwykłym życiem, a która mimo to może całkowicie zaabsorbować grającego; czynnością, z którą v nie łączy się żaden interes materialny, przez którą żądny nie ) można osiągnąć korzyści, która dokonuje się w obrębie własnego określonego czasu i własnej, określony przestrzeni; czynnością j przebiegającą w pewnym porządku według określonych reguł / i powołującą do życia związki społeczne, które ze swej strony

>    chętnie otaczają się tajemnicą łub przy pomocy przebrania uwy-r datniają swoją inność wobec zwyczajnego świata. ,

>    ^w    I A . b. iL*.*

y^ w\ wpiłoś

Zabawa jako wałka i przedstawienie

Funkcja zabawy w wyższych swych formach, o których tutaj mowa, daje się w przeważającej mierze wywieść wprost z dwóch najistotniejszych aspektów, pod jakimi się przejawia. USgbotąa iest walką o coś lub przedstawieniem czegośj Obie te funkcje mogśPsłę^^oWmeż lączyc w ten sposób, że zabawa „przedstawia“ walkę o coś albo też stanom rodzaj zawodów: kto potrafi najlepiej coś przedstawić.

Przedstawienie może polegać wyłącznie na tym, że widzom prezentuje się coś naturalnie danego. Paw i bażant wysta-₍ wiają na pokaz przed swymi samiczkami przepyszne upie-I rżenie; lecz w tym już mieści się wystawianie na pokaz czegoś I niezwykłego, szczególnie osobliwego. Jeśli zaś ptak kroczy I przy tym tanecznie, rzecz staje się przedstawieniem, wyjściem I g powszedniej rzeczywistości, przeniesieniem owej rzeczywistości do wyższej sfery. Nie wiemy, co dzieje się wówczas W ptaku. W życiu dziecka takie wystawianie na pokaz pełne już jest obrazowości. Naśladuje coś innego, przedstawia coś piękniejszego, wznioślejszego lub też niebezpieczniejszego od tego, czym zazwyczaj jest. Dziecko przekształca się w księcia albo ojca, albo wiedźmę, albo tygrysa. I tak dalece wychodzi przy tym z siebie, iż wierzy już niemal, że naprawdę tym „jest", nie zatracając jednak w pełni świadomości „zwykłej rzeczywistości". Gra jego ję^urzeczywjstnieni^t^ioz(nnym_?-obrazowaniem, cźyn przedstawianiem lub wyrajaniem za pomocą' obrajgu^^

JeŚtfz kolei przejdziemy od dziecinnej zabawy do sakralnych widowisk w kulcie kultur archaicznych, stwierdzimy, że w porównaniu z dziecinną zabawą wchodzi tu „w grę" jeszcze jeden element duchowy, który z trudnością daje się ^:    dokładnie opisać. Święte widowisko jest czymś więcej niż

realizacją pozorną, czymś więcej też niż symboliczną, jest bomem realizacją mistyczną. Coś niewidzialnego i niewy-^ rażalnego przybiera w nim piękną, istotną, świętą formę. Uczestnicy kultu są przekonani, że czynność urzeczywistnia pewien stan błogosławiony i stwarza porządek rzeczy wyższy od tego, w jakim zazwyczaj żyją. Mimo to realizacja poprzez przedstawienie nadal i pod każdym względem posiada formalne cechy zabawy, gry. Jest grana, odgrywa się w obrębie rzeczywiście wytyczonego miejsca zabawy (gry) jako uroczystość, czyli wśród radości i swobody. Na jej rzecz wyodrębniony został osobny, czasowo tylko obowiązujący świat. Wraz z zakończeniem zabawy działanie jej jednak się nie_ kończy; rzuca bowiem ona blask swój na zwykły świat zewnętrzny i stwarza dla grupy, która owo święto obchodziła,