Bauhaus15

i jest ^cew_a.

Scena, która powinna być obrazem swoich czasów sztuką szczególnie zależną od czasu, nie powinna lek żyć tych znaków.

„Scenę”- mówiąc ogólnie - należy traktować jako obs pomiędzy kultem religijnym a zwykłą zabawą ludową, _p czym ani jedno, ani drugie nie jest tym, czym jest scena- od działywaniem na ludzi poprzez przedstawianie abstrahujące od naturalności.

Skonfrontowanie pasywnego widza i aktywnego wykonawcy określa także formę sceny, której najbardziej monumentalną postać stanowi antyczna arena, a najprostszą - drewniany podest na rynku. Potrzeba koncentracji stworzyła scenę pudełkową, dzisiejszą „uniwersalną” formę sceny. „Teatr oznacza właściwą istotę sceny: przedstawianie, przebieranie się, przekształcanie. Pomiędzy kultem a teatrem znajduje się „scena traktowana jako instytucja moralna”¹, a między teatrem i festynem ludowym znajdują się varićtes oraz cyrk: scena jako instytucja rozrywkowa (schemat na następnych stronach). Pytanie o przyczynę bytu i świata - czy na początku było słowo, czyn czy forma - czy też duch, działanie albo postać - sens, zdarzenie czy objawienie, odnosi się także do świata sceny i pozwala na rozróżnienie: sceny słowa lub dźwięku dla przedstawiania akcji literackiej lub muzycznej,

sceny gry dla przedstawiania akcji cielesno-mimicznej, sceny wizualnej dla przedstawiania akcji optycznej. Tym gatunkom odpowiadają ich przedstawiciele, a mianowicie:

autor (pisarz lub kompozytor) jako organizujący słowa lub dźwięki,

aktor grąjący za pomocą swojej postaci oraz twórca obrazów przedstawiający za pomocą form i barw. Każdy z tych gatunków scenicznych może istnieć niezależnie od pozostałych i we własnym zakresie osiągnąć doskonałość.

Współdziałanie dwóch, albo nawet wszystkich trzech gatunków, spośród których jeden musi odgrywać rolę wiodącą, zależy od rozłożenia akcentów, które można określić z matematyczną dokładnością. Jest to zadaniem wszechstronnego reżysera.

SCENA ; i OWA SCENA GRY