bezkręgowce I (17)

Micniak tęczowiec

Apatura iris, A

Jest to jeden z najpiękniejszych polskich motyli. Swoim bogatym ubarwieniem przypomina gatunki występujące w strefie tropikalnej. Jego skrzydła, o rozpiętości do 7 cm, z wierzchu sq brunatnoczarne (u samców z fioletowym połyskiem) i zależnie od kąta padania światła mienią się różnymi barwami. Motyle te można spotkać w czerwcu i lipcu w jasnych lasach liściastych, w lukach drzewostanów i na obrzeżach lasów. Mieniaki, w odróżnieniu od innych motyli dziennych, nigdy nie siadają na kwiatach, lecz spijają soki wyciekające z drzew. Zdarza się też, że siadają na skórze spoconych zwierząt albo ludzi i trąbką wysysają krople potu. Samice składają jaja na wierzbach i topolach. Gąsienice lęgną się w sierpniu i do jesieni żerują. Kształtem przypominają ślimaki bezskorupowe. W pierwszym roku gąsienice mają ubarwienie ciemnobrązowe. Zimują w małych oprzędach na korze lub w rozwidleniach gałązek. Wiosną znów podejmują żerowanie na liściach. Duże, wyrośnięte gąsienice przybierają barwę zieloną. Po zakończeniu żerowania przekształcają się w charakterystyczne po-czwarki barwy jasnobrązowo-zielonej. Spoczynek poczwarek na spodniej stronie liści trwa 2-3 tygodnie. Młode motyle wydostają się z osłonek poczwarkowych zwykle w' czerwcu.

Micniak strużnik

Apatura ilia, B

Prowadzi tryb życia podobny do mieniaka tęczowca. Jego skrzydła osiągają rozpiętość 6,5 cm. Gąsienice tego motyla żerują przede wszystkim na osikach, rzadziej na wierzbach i topolach, gdzie ogryzają liście. Są barwy zielonej, z żółtymi plamkami i paskami. Na głowie mają dwa wyrostki.

Micniak strużnik jest gatunkiem coraz rzadziej występującym. Można go spotkać niekiedy w miastach. Oba gatunki mieniaków należą do rodziny rusałek. Motyle należące do tej rodziny występują głównie w strefie tropikalnej. Charakteryzują się wielkimi, wypukłymi oczami, bardzo słabo rozwiniętymi nogami i długim ryjkiem.

si xrmj

39