Bez nazwySa

Rys.9.1 Przyrząd Poleli: I - obudowa, 2-oprawka, 3 - pręt wzorcowy, 4 - sworzeń, 5 - sprężyna, 6 - kulka

Oznaczywszy średnicę odcisku na powierzchni badanej przez d, a na powierzchni pręta wzorcowego przez d„, można napisać wzory na twardość badanego przedmiotu HB i wzorca HB. w postaci:

HB-

2 F

TLD^D-^D¹ -d^ ’

HB=-

2 F

tD^D-^D² -d²w^j

(9.1)

(9.2)

Po podzieleniu stronami wyrażeń (9.1) i (9.2) uzyskuje się wzór na twardość badanej powierzchni

HB =

D-yjo²-dj D-ylD¹ -d¹

HB_W

(9.3)

I

lub

HB = k HB.,

(9.4)

gdzie współczynnik

(9.5)

D-jD* -d‘ '

przy stałej średnicy D kulki zależy od średnic d i d. obu odcisków. Po zmierzeniu średnic obu odcisków powstałych wskutek uderzenia twardość badanego materiału można obliczyć bezpośrednio ze wzoru (9.3) lub z (9.4) po uprzednim odczytaniu współczynnika k z tablicy 1.

Metoda Poldi, mimo prób zwiększania jej dokładności, jest jednak mało dokładna i nie zapewnia wiarygodnych wyników. Dokładność pomiaru twardości tym sposobem zależy w znacznym stopniu od różnicy twardości materiału badanego i pręta wzorcowego. Im mniejsza jest różnica między tymi twardościami, tym większa jest dokładność pomiaru.

Liczne badania dowodzą także, że opór odkształcenia plastycznego metalu, a więc również jego twardość, rośnie wraz ze zwiększaniem prędkości odkształcenia.

Wartości współczynnika k do obliczania twardości sposobem Poldi