bis3

Przepisy budowy statków określają minimalny promień zaokflj glenia naroża zależny od relacji między szerokością luku i szerokości pokładu w tym rejonie oraz od odległości od sąsiedniego otwor lukowego. Możliwe jest też zastosowanie naroża luku z eliptyczny! zarysem, którego współrzędne podane są w przepisach. Szkice oł typów naroży prezentuje rysunek 104.

Naroże luku otoczone jest płatem poszycia, pogrubionym o 25^ w stosunku do płatów sąsiednich i wykonanym ze stali o wyższ< kategorii. Krawędzie tego płata są sfazowane do grubości sąsiednicl płatów. Minimalne jego wymiary w odniesieniu do promienia ze okrąglenia luku pokazane są na rysunku 104a. Taka konstrukcja naroża luku pozwala odsunąć od rejonu naroża spoiny czołowe poszyci! pokładowego, stanowiące potencjalne źródło mikropęknięć przyczyniających się do zniszczeń zmęczeniowych pokładu.

10.8. Zrębnice lukowe

Podstawową funkcją zrębnic lukowych jest redukcja osłabienia pokładu otworem lukowym. Dodatkowo zrębnica, jako zamknięty¹ element okalający otwór lukowy, pełni rolę utwierdzenia w rejonie luków dla górnych zakończeń poprzecznych ram składających się z dennika, wręgów i krótkich pokładników. Ponadto zrębnice stanowią oparcie dla pokryw lukowych oraz dla mechanizmów ich zamykania i dociskania.

W narożach luków pokładów wytrzymałościowych pionowe płyty zrębnic są wygięte po linii zaokrąglenia naroża luku (sposób tego zaokrąglenia podają przepisy) w celu uzyskania płynnego przejścia bocznych części zrębnic we wzdłużne. Górne krawędzie zrębnicy są usztywnione poziomą półką okalającą cały otwór lukowy. W wypadku zrębnic o wysokości powyżej 0.6 m mają one zamontowane dodatkowe poziome usztywnienie w odległości nie większej niż 0.25 m od górnej krawędzi zrębnicy. Co drugi odstęp wręgowy zrębnice są usztywnione na przemian pionowymi usztywnieniami i węzłówkami przeciwskrętnymi.

Minimalne wysokości zrębnic określają przepisy dotyczące linii ładunkowych (przepisy wolnej burty). Pionowe płyty zrębnic na statkach o długości powyżej 60 m mają minimalną grubość 11 mm, ;i wytrzymałość zrębnic jest dostosowana do przenoszenia sił od urządzeń zamykających i otwierających pokrywy lukowe oraz od ewentualnego ładunku pokładowego przewożonego na pokrywach.

Inne otwory w pokładach, na przykład otwory wentylacyjne, świetliki, zejściówki, są również zaopatrzone w zrębnice, zbudowane w zgodzie z wymogami przepisów wolnej burty i przepisami budowy kadłuba.

10.9. Połączenia wiązań pokładów z wiązaniami burt i grodzi

Do połączenia poprzecznych wiązań pokładów i burt stosuje się najczęściej węzłówki nakładkowe, rzadziej zakładkowe (patrz rys. 19a i 18a). W razie niewielkiego obciążenia węzła podpokładowego współcześnie wykorzystuje się również bezwęzłówkowe połączenia pokład-ników z wręgami. Przykład takiego rozwiązania przedstawiony był na rysunku 22.

Na statkach ze wzdłużnym układem wiązań kadłuba wiązary ramowe pokładu i burty łączone są za pomocą węzłówek integralnych. Połączenie tego typu prezentowano na rysunku 19a. W wypadku po-kładników wspornikowych luku stosuje się węzłówki integralne o różnym stopniu wzmocnienia ich wysokich środników za pomocą węzłówek przeciwskrętnych (rys. 105).

Natomiast w wypadku mieszanego układu wiązań kadłuba, prócz węzłówek wstawkowych łączących ramowe pokładniki z ramowymi wręgami (rys. lOla), na górnym zakończeniu każdego zwykłego wręgu stosuje się węzłówkę łączącą go z najbliższym wzdłużnym pokładnikiem. Jest to zobrazowane na rysunku 106b.

Wzdłużne usztywnienia i wiązary pokładu są połączone z usztywnieniami grodzi poprzecznych. Pokładniki wzdłużne w rejonie grodzi kończą się węzłówkami (zazwyczaj nakładkowymi), łączącymi je z pionowymi usztywnieniami grodzi, lub doprowadzonymi do najwyższego poziomego usztywnienia grodzi (rys. 103). Natomiast wzdłuż-niki pokładowe powinny być zawsze podparte na grodziach pionowymi usztywnieniami o odpowiednio dużym przekroju. Typowe zakończenie wzdłużnika pokładowego na grodzi zaprezentowane było

143