CCF20081104003 (3)

150 VII. Postać literacka

wieść Robbe-Grilleta Żaluzja — w intencjach autorskich eliminująca osobowość narratora — doczekała się charakterologicznej interpretacji Bruce Morrissette’a: poprzez przedmiotowe korelaty opisywane przez narratora dostrzegł on nie tylko jego zazdrość, ale i bierność, kompleks mniejszej wartości, poczucie własnej winy, itd.¹

Uparte życie ma więc postać literacka ujmowana jako osobowość: zjawia się nawet tam, gdzie nie życzy sobie tego autor. A przecież w literaturze współczesnej znaleźć można dziesiątki znakomitych utworów, które pozostały wierne pojmowaniu jej jako sui generis antropologii. Polemizując z Robbe--Griłletem mówił Saul Bellów w odczycie sztokholmskim z roku 1976:

Mam dość przestarzałych idei i wszelkich mumii — ale wielkich powieściopisarzy mogę czytywać wciąż od nowa. [...]

Nie widzę powodu, by powieściopisarz nie miał zrezygnować z postaci powieściowej, jeśli ta myśl go nęci. Ale niedorzecznością byłoby uczynić to jedynie dlatego, że epoka indywidualności rzekomo się skończyła ¹².

Tymczasem współczesna nauka o literaturze, jakby idąc śladem wspomnianych tu tendencji degradujących postać powieściową — umieściła ją na marginesie swych zainteresowań ¹³. Wskazać można oczywiście prace historycznoliterackie czy krytyczne o tej tematyce, zwłaszcza w piśmiennictwie angielskim (np. Ch. Gillie, Character in English Literaturę, 1965; P. Swinden, Unofficial Selves, 1973) oraz radzieckim (np. książka D. S. Lichaczowa Czełowiek w litieraturie drzewniej Rusi 1970, czy subtelne studia L. Ginzburg O psichołogicze-skoj prozie 1971, i O litieratumom gieroje 1979); gdzie indziej są one rzadkie ( M. Zeraffa Personne et personnage, 1969). Na terenie Polski jedyne chyba książki powojenne, które tę problematykę zamanifestowały w tytule, to Charakterystyka językowa postaci powieści polskiej 1800—1831 (1968) Haliny Cie-ślakowej, Młodopolski portret artysty (1971) Andrzeja Makowieckiego i Romantyczni szaleńcy (1977) Aliny Kowalczyko-wej.

Jeszcze bardziej zaniedbana jest problematyka postaci literackiej w dziedzinie teoretycznej. Michaił Bachtin nie dokończył studium Awtor i gieroj w estieticzeskoj diejatielnostr, pisane w pierwszej połowie lat dwudziestych, ukazało się w druku dopiero pośmiertnie w tomie Estietika slowiesnogo twor-czestwa (1979). Heinz Kindermann ze swym programem „antropologii literackiej”, wyłożonym w książce Goethes Men-schendarstellung (1932), pozostał odosobniony. Z nowszych prac można wymienić jeszcze Character and the Novel (1965) W. J. Harveya, rozpatrującego głównie powieść realistyczną.

0 postaci literackiej wypowiadają się teoretycy najczęściej wtedy tylko, gdy zmusza ich do tego obowiązek podręcznikowej syntezy; najobszerniej uczyniła to Stefania Skwarczyń-ska we Wstępie do nauki o literaturze (t. 1, 1954).

Już rosyjska szkoła formalna . wyraźnie podporządkowała postać fabule i pojmowała ją instrumentalnie.

Bohater — pisał Borys Tomaszewski — pojawia się w rezultacie fabularnego [sjużetnogo] uformowania materiału i stanowi z jednej strony środek nanizywania motywów, z drugiej — jakby wcieloną

1 uosobioną motywację związków motywów ^M.

Także współczesna orientacja strukturalno-semiotyczna skupiła swe zainteresowania przede wszystkim na schematach fabularnych wyabstrahowanych z tkanki narracyjnej, zajmowała się więc postaciami literackimi najczęściej tylko pośrednio, starając się ustalić repertuar funkcji, które w owych układach one pełnią. Dopiero w minionym 10-leciu pojawiło się kilka artykułów, w których „dowartościowano” strukturalną pozycję postaci literackich. „W mikrostrukturze dzieła fik-

B. Morrissette, Lecture de „La Jalousie”, „Critiąue” 1959, nr 146.

¹² S. Bellów, „Joseph Conrad powiedział prawdę”, „Forum” 1977, nr 7.

^u Niektóre dawniejsze wypowiedzi na ten temat omówił J. Cofa-lik (Postać literacka jako przedmiot teoretycznych rozważań i badań historycznoliterackich, „Prace Historycznoliterackie Uniwersytetu Śląskiego”, t. I, 1969). Zob. też E. Korzeniewska, Z zagadnień psychologii postaci powieściowych, „Życie Literackie” 1938, nr 3. Ostatnio ukazała się książka Postać w dziele literackim, pod red. Cz. Niedzielskiego i J. Speiny, Toruń 1982).

¹⁴ B. Tomaszewski, Tieorija litieratury. Poetika, Moskwa—Leningrad 1927, s. 154.