CCF20091007021

kontrolować równoległość płyt dociskowych. Różnice we wskazaniach czujników sygnalizują o zukosowaniu się płyt, co może prowadzić do błędnego pomiaru.

Przy wyznaczaniu umownej granicy sprężystości i współczynnika sprężystości podłużnej przy ściskaniu najczęściej mierzy się skrócenie próbki za pomocą tensometru lusterkowego Martensa lub tensometrów oporowych. Zasady pomiaru odkształceń za pomocą czujników oporowych podane są w ćwiczeniu 7. Dokładność wskazań tensometrów w tym przypadku powinna być nie mniejsza od 0,0005 mm.

3.6. ŚCISKANIE METALI PLASTYCZNYCH

W początkowym okresie ściskania metalu plastycznego (aluminium, cynk, miedź, miękka stal) skrócenia próbki są proporcjonalne do naprężeń i podobnie jak przy rozciąganiu występuje granica sprężystości i granica proporcjonalności. Jak wspomniano, granica sprężystości jest wartością umowną, a podstawą do jej określenia jest wartość siły P_{c0 01}. Siłę P_c0.ou która powoduje skrócenie trwałe próbki równe 0,01% pierwotnej długości pomiarowej, wyznacza się metodą kolejnego obciążania i odciążania próbki, opisaną w ćwiczeniu 2. Dozwolone jest stosowanie metody obciążania (przybliżonej metody wykreślnej) opisanej w ćwiczeniu 2. Na wykresie ściskania (rys. 3.2) mamy najpierw prostoliniowy odcinek OA, wyrażający liniową zależność między siłą a odkształceniem. Punkt A odpowiada sile, przy której pojawia się granica proporcjonalności materiału (w zastosowaniach technicznych utożsamia się ją często z granicą sprężystości).

Rys. 3.2

46