CCF20091015015

*** (Chyba nie widniał..i) - s. 164

⁹    Und w il/st du nicht... — A jeśli nie chcesz być mi bratem, rozłupię ci czaszkę.

Z NOTATNIKA OBORSKIEGO s. 192

¹⁰    Grat i a cum Ny m p h i s... Dosłownie: Sama tylko Gracja z nimfami i z siostrami w parach chce prowadzić taniec (cytat chyba nieścisły, u Horacego podmiotem jest Wenus, Gracje oczywiście w liczbie mnogiej). W przekładzie Tadeusza Feliksa Hahna (Horacy, Wybór poezji, oprać. Jerzy Krokowski, Wrocław 1967, BN, seria II, t. 25):

A skoro księżyc wzejdzie, wodzi swoje chóry Wenus, Gracje z Nimfami śnieżystymi stopy W krąg pospolem pląsają rade.

¹¹    „Wer die Kraft des Reigens ko e n n e ł, w o b n t in Gott” — Kto zna moc tańca, mieszka w Bogu.

PRZYPOMNIENIE — s. 204

¹²    l’i nf i ni t a venuta del tut to —nieskończony powrót wszy stkiego

JAPOŃSKIE ŁUCZNICTWO — s. 211

¹³    ta[t] twam asi — ty jesteś tym (podstawowa formuła Upaniszatl)

WIERSZE SOMATYCZNE s. 216

¹⁴    Esse est per dpi et p e r c i p e r e Istnieć to być postrzega nym i postrzegać.

NIESZPORY W NOTRE-DAME — s. 226

¹⁵ Sois t r a n q u i 11 e, m o n dme,sei r uh i g, m e i n’ S e e l'    Bąd/ spokojna, moja duszo.

ODJAZD NA SYCYLIĘ — s. 235

¹⁶    Au t um nu s f r ugif er — jesień niosąca plony

WIECZÓR — NOC — RANEK — s. 258

¹⁷    O, my beautiful bronce t h r o a t! O, moje piękne spl)n we gardło!

¹⁸    Ar me Menschenkinder! biedne ludzkie dzieci!

LIST s. 257

¹⁹    tot iv i e c ^e r nyj... to niewyslowione światło wieczorni

4H

Wiersze z lat 1920-1926

OPANOWANI — s. 279

¹ adieu je vous baise Manon Leseaut —żegnaj, całuję cię, Manon Leseaut

JA z jednej strony... — s. 307

22 maja 1967, a więc na dwa miesiące przed śmiercią Wat rozpoczął pisanie tekstu, który opatrzył tytułem Coś niecoś o Piecyku (brulion). W tomie Ciemne świecidlo wdowa po poecie umieściła kilka jego fragmentów. Tu, podobnie jak w Poezjach zebranych, tekst przedrukowany został w całości, z wyjątkiem jednej nie mającej związku z Piecykiem dygresji.

*

Coś niecoś o Piecyku (brulion)'

Po długim, bardzo długim milczeniu, dobrowolnym, a później — długo — przymusowym, gdy w 195 5-6 zacząłem publikować na nowo wiersze, krytycy z nietajonym zadziwieniem pisali o „gałęzi późnorozkwit-łej”, o dziwnym fenomenie „nowej młodości poety”, o „nowym poecie”. Najdobitniej wyraził to poeta rozpaczy Jan Śpiewak w wierszu mnie poświęconym (pisano wtedy wiele wierszy nie tylko do mnie, ale i o mnie):

Czytałem wiersze poety, który wiele lat milczał.

Zdawało się, że nie potrafi napisać dwu słów, a on [...]

przemówił nagle wszystkimi zmysłami, każdym nerwem, lękiem i zamyśleniem.

[...]

Nie mając żadnej nadziei, wlókł się przez kraje, przez szpitalne sale, nadsłuchiwał śpiewu słowika,

[•••]

Dyskutował wyłącznie z Tą, która odbierze mu oddech,

[•••]

Co tworzył, było spojrzeniem nieba i ognia.

Nie będąc już wierszami, to było samą poezją.

Cóż z tego? Nawet liść opadając zawsze opada samotnie.

A Jarosław Iwaszkiewicz tłumaczył: wiersze te „są nieoczekiwanym kwiatem wykwitłym na gałęzi naszego piśmiennictwa. Długie lata kar-