CCI00004

CCI00004



^^Z^feKcf^&ii^kyo^órrtŹi^dyaakh-kairti szczc?ólówvmi'.

Dydaktyka jako teoria o nauczaniu - uczeniu się obejmuje swoimi badania cni wszystkie przedmioty i szczeble pracy szkolnej. Dlatego nazywamy ją dydaktyką ogólna,.

Dydaktyki szczegółowe, tzw. metodyki nauczania poszczególnych przedmiotów są teoriami nauczania i uczenia odpowiednich przedmiotów na określonych szczeblach nauczania, np. metodyka nauczania matematyki.

Jedynie metodyka nauczania początkowego wywodzi swą, nazwę nie'od przedmiotu szkolnego lecz od szczebla pracy dydaktycznej, tzn. kiasy 1 - 111 szkoły' podstawowej.

Dydaktyka ogólna jest ściśle poważana ze wszystkimi metodykami nauczania, opiera się na wynikach badań prowadzonych przez przedstawicieli dydaktyk szczegółowych oraz formułuje uogólnienia, które sa_ podstawa, teoretyczna, wszystkich metodyk.

6.. Omó<v óróóeś.'nauczania '- uczenia, sie. i wskaż.iego charakterystyczne cechvi

Przez proces, nauczania - uczenia się rozumiemy zbiór powiązanych .ze sobą czynności ucznia i nauczyciela warunkujących się wzajemnie i podporządkowanych realizacji wspólnego celu. którym jest wywołanie u.dzieci i młodzieży pewnych zamierzonych i względnie trwałych zmian. Przedmiotem badań dydaktyki jest właśnie analiza tak rozumianego procesu, łącznie z czynnikami, które go wywołują, waautkami w jakich przebiega, a także rezultatami do których prowadzi.

W. procesie nauczania - uczenia się sprawą nadrzędną jest osiągnięcie określonego celu stosując odpowiednie treści i metody, fermy organizacyjne i środki. Głównym zadaniem dydaktyki jest wykrywanie charakterystycznych ćia tego procesu prawidłowości oraz ustalenie opartych na nich norm postępowania,

Charajccerystycsie cechy procesu nauczania - uczenia się:

A.    składa się z mniej lub bardziej obszernych zbiorów czynności (aktów) nauczania - uczenia się,

B.    uózenie się jest. ściśle powiązane z nauczaniem co powoduje, że czynności uczenia się będąc inspirowane, kierowane i oceniane przez nauczyciela równocześnie same modyfikują jego postępowanie:

C.    w przeciwieństwie do jednorazowych aktów nauczania uczenie się jest systematyczne, zamierzone i długotrwale,

D.    uczenie się zmierza do wcześniej zaplanowanych, rezultatów postawionych przez programy nauczania

W wyniku nauczania - uczenia, się uczniowie będąc pod kierunkiem nauczyciela osiągają w mniejszym lub większym stopniu wyznaczone ceie kształcenia, tzn.,. przyswajają, sobie określone wiadomości, umiejętności i nawyki, opanowują podstawy naukowego poglądu na świat, rozwijają, swoje zainteresowania i zdolności poznawcza oraz wdrażają się da samokształcenia. 7

Osiągnięcia tych celów zależą, od jakości samego procesu nauczania - uczenia się oraz racjonalności prowadzenia procesu nauczania-uczenia się.

Cechy tego procesu: A. Systematyczność,

B.    planowość,

C.    „ukierunkowanie na wynik”,

D.    długotrwałość,

E.    instytucjonalność.

Cechy okazjonalnego aktu (pojedynczej' czynności) nauczania - uczenia się:

*    przypadkowość,

*    krótkotrwało ść.

/]    a iMfj <ś s t? e tym 6;I o> g i a >;i. genezatermińudydąkty Ica ?

Nazwa dydaktyka pochodzi z języka greckiego, w którym didaktikos znaczy „pouczający’, a didasko - „uczę”. Po raz pierwszy użyto jej w 1613 roku w Niemczech. W tym roku Stelwig i Jung opracowali „Krótkie sprawozdanie z dydaktyki, czyli nauczania Ratychiusza”. Uważali oni dydaktykę za szkolę nauczania.

J.A. Komieński w 1697 r. opublikował „Wielka dydaktyka, przedstawiająca uniwersalną sztukę nauczania wszystkich wszystkiego”. Dydaktyka wg Komieńskiego to sztuka nauczania i wychowania. Na początku XIX w. Jan Fryderyk Herbart określił dydaktykę jako teorię „nauczania wychowującego” /przekazywanie wiedzy głównie w teorii/. Na przełomie XIX i XX w. John Dewey przedstawiciel „nowego wychowania” uważał nie tylko dydaktykę jako teorię nauczania, ale przede wszystkim jako teorię uczenia się /uczniowie musieli sami dochodzić do wiedzy, rozwijać umiejętność praktycznego działania/.

T. Co to znaczy, że dydaktyka jest teorią nauczania i zarazem uczenia się?*

Obecnie uważa się, że nauczanie wiąże się ściśle z uczeniem się tworzą zintegrowaną całość - proces nauczania - uczenia się. Czynniki, które łączą ten proces to:

-    wspólny cel

-    stosowanie metod, form organizacyjnych, środków.

Nauka o nauczaniu i uczeniu się to „system poprawnie uzasadnionych twierdzeń i hipotez dotyczących procesu zależności i prawidłowości nauczania - uczenia się oraz sposobów kształcenia tego procesu przez człowieka.

••'3 p J a kie fu n keję pełni dydaktyka ?

•    teoretyczną - o charakterze diagnostycznym i prognostycznym,

•    praktyczną - instrumentalna zajmuje się wychowaniem.

Dydaktyka jako nauka dostarcza wiedzy , analizuje zależności warunkujące przebieg i wyniki nauczania — uczenia się, wskazuje metody, formy organizacyjne i środki.

4. Jakie miejsce zajmuje dydaktyka wśród nauk o wychowaniu?

- brak -


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
CCI00050 Rozdział II USTRÓJ POLITYCZNY REPUBLIKI WŁOSKIEJ I. GENEZA I OGOLNA CHARAKTERYSTYKA KONSTYT
Rok II, semestr IV Lp Nazwa modułu kształcenia dydaktycznych O/F Forma
II. ZAŁOŻENIA METODYCZNE Kurs jest zrealizowany na podstawie szczegółowego programu nauczania dla cz
2 1 4 5 8 7 I 9 II 11 12 11 14 15 II 17 11 II a 21 22 a 24 peoou3*rrirwmm*/łmroMOCT«wumwio« % DYDAKT
gruchala008 24 II ŚREDNIOWIECZNE PIŚMIENNICTWO HAGIOGRAF!CZNE zbiterów i dziekanów 21 jako przewodni
Lista podręczników dla klas II Szkoły Podstawowej nr 3 w Redzie na rok szkolny 2013/2014: Naucz
II® UMCS UWAGI I SUGESTIE UCZESTNIKÓW S więcej zajęć praktycznych, ta teoria była na innych studiach
46636 Teoria ostateczna Mark Alpert » ii M ARKLPERT i 4# Ul / AaI^ w lir Idih IW No. Ikno*TEORIAOS
SESJA POPRAWKOWA ZIMOWA od 12 II 2007 do 23 II 2007 SEMESTR LETNI - 15 tygodni ZAJĘCIA DYDAKTYCZNE P
148 II. Funkcje jednej zmiennej Przytoczony przykład jest interesujący, jako związany z jednym z zag
Wybór specjalności następuje pod koniec II semestru studiów. Absolwent jest przygotowany do pracy: j
Jadwiga urodziła się 18 II 1374 r. na zamku w Budzie (obecnie część Budapesztu) jako najmłodsza z tr
Teoria ostateczna Mark Alpert » ii M ARKLPERT i 4# Ul / AaI^ w lir Idih IW No. Ikno*TEORIAOSTATECZ
359 II. Wytrzymałość prętów prostych. Każdy wierzchołek {be) kraju l,v (jako przecięcie dwóch boków

więcej podobnych podstron