CCI00091

niu 1948 r. dołączono do Bizonii francuską strefę okupacyjną, tworząc tzw. Trizonię.

Problem odbudowy centralnych organów Niemiec i podstaw ustrojowych przyszłego państwa był przedmiotem szeregu konferencji międzynarodowych. Ukoronowanie procesu zmierzającego do ukształtowania ustroju politycznego Niemiec stanowiła londyńska narada przedstawicieli trzech mocarstw zachodnich oraz Belgii, Holandii i Luksemburga w czerwcu 1948 r., na której odrzucono wniosek Związku Radzieckiego w sprawie utworzenia rządu ogólnoniemiec-kiego i zapowiedziano przygotowania do odbudowy samodzielnej niemieckiej państwowości na obszarze trzech stref zachodnich.

Z inicjatywy mocarstw zachodnich na mocy zarządzeń trzech gubernatorów wojskowych i premierów krajów zachodnioniemieckich została powołana Rada Parlamentarna do ostatecznego opracowania projektu konstytucji. 8 maja 1949 r. zakończyła ona swoje prace, uchwalając znaczną większością głosów ustawę zasadniczą. Ustawa ta weszła w życie 24 maja 1949 r. i datę tę można uważać za datę powstania RFN. 7 września 1949 r. ukonstytuował się wybrany 14 sierpnia 1949 r. Bundestag, 12 września wybrano prezydenta związku, 15 września został wybrany pierwszy kanclerz federalny, 20 września ukonstytuował się pierwszy rząd federalny.

Z chwilą uchwalenia ustawy zasadniczej i powołania organów naczelnych RFN nie uzyskała statusu państwa suwerennego. Nadal pozostawała, w myśl ogłoszonego 12 maja 1949 r. (wszedł w życie 21 września 1949 r.) statusu okupacyjnego, pod zwierzchnictwem władz okupacyjnych. Władze konstytucyjne RFN miały sprawować jedynie „samorząd”, natomiast najwyższa władza państwowa należała do nowo utworzonej Wysokiej Komisji Alianckiej (składającej się z trzech wysokich komisarzy cywilnych). Do Komisji należały m.in.: wszelkie zmiany ustawy zasadniczej, sprawy wojskowe i zagraniczne (łącznie z handlem). Republice Federalnej nie wolno też było tworzyć własnych sił zbrojnych.

Pewne kroki przygotowujące remilitaryzację i zmierzające do uchylenia stanu okupacji Niemiec podjęto w latach pięćdziesiątych. Częściowa zmiana statusu okupacyjnego z 6 marca 1951 r. zezwoliła RFN na samodzielne nawiązywanie stosunków dyplomatycznych. RFN została przyjęta jako członek do Unii Zachodnioeuropejskiej i do organizacji Paktu Północnoatlantyckiego (NATO). Dnia 5 maja 1955 r. wszedł w życie Układ Ogólny, normujący stosunki trzech mocarstw okupacyjnych i RFN. Uchylono stan okupacji Niemiec, rozwiązano Wysoką Komisję Aliancką, RFN uzyskała status państwa suwerennego, lecz mocarstwa nadal zastrzegły dla siebie: sprawy Berlina, zjednoczenia Niemiec i traktatu pokojowego z Niemcami. Na mocy specjalnych postanowień odrębnego układu pozostały na terytorium RFN wojska trzech mocarstw. Dopiero po uchwaleniu 17 poprawki do Konstytucji 17 maja 1968 r. złożone zostały w Bonn deklaracje ambasadorów trzech mocarstw o wygaśnięciu odpowiednich postanowień Układu Ogólnego. RFN stała się państwem całkowicie suweren-

96