CCI00093

do Izby Ludowej NRD. Uczestniczyło w nich 93,22% uprawnionych do głosowania. Wśród wybranych według zasady proporcjonalności 400 deputowanych największą liczbę głosów i mandatów (48,15%; 193 mandaty) zdobyła koalicja występująca pod nazwą Sojuszu na rzecz Niemiec, skupiając partie CDU, DSU, DU. Po nim uplasowali się socjaldemokraci z 21,48% głosów i 88 mandatami. Na trzecim miejscu znaleźli się komuniści z przekształconej NSPJ na PDS (Partia Demokratycznego Socjalizmu) z 16,33% głosów i 66 mandatami, na czwartym liberałowie z 5,25% głosów i 21 mandatami. Charakterystyczna jest porażka wyborcza ugrupowań i organizacji obywatelskich występujących w bloku „Sojusz 90”, które uzyskały 2,95% głosów i tylko 12 mandatów.

Następstwem wyborów było więc upodobnienie się układu sił politycznych w NRD do występujących w RFN. Takie preferencje potwierdzili wyborcy NRD jeszcze dwukrotnie w ciągu r. 1990: w wyborach komunalnych do gmin i powiatów (6 maja) i w wyborach do parlamentów krajowych (14 października).

Nowo wybrana Izba Ludowa dokonała 17 czerwca 1990 r. zasadniczej zmiany charakteru państwa. Artykuł 1 przyjętej przez nią ustawy konstytucyjnej stanowił: „Niemiecka Republika Demokratyczna jest wolnościowym, demokratycznym, federacyjnym, socjalnym i ekologicznie ukierunkowanym demokratycznym państwem prawnym”, upodabniając pod względem struktury (zasada federalizmu) i charakteru (socjalne państwo prawne) NRD do RFN. Artykuł 8: „Niemiecka Republika Demokratyczna może prawa suwerenne przenieść na instytucje międzynarodowe i instytucje Republiki Federalnych Niemiec lub zezwolić na ograniczenie praw suwerennych” stworzył władzom NRD podstawę prawną do zawarcia układu państwowego z RFN o unii walutowej, gospodarczej i socjalnej. Na mocy ustawy o krajach z 22 lipca 1990 r. utworzono na terytorium NRD 5 jednostek administracyjnych (krajów) - Brandenburgię, Saksonię-Anhalt, Saksonię, Turyngię i Meklemburgię.

8 sierpnia 1990 r. Izba Ludowa wspólnie z parlamentem RFN przyjęła ustawę wyborczą (znowelizowany tekst ustawy wyborczej RFN z r. 1975), która określiła zasady prawa wyborczego dla ogólnoniemieckich wyborów parlamentarnych, uzgodnionych wspólnie na 2 grudnia 1990 r., zaś 23 sierpnia uchwaliła ustawę o przystąpieniu NRD do RFN na podstawie artykułu 23 Ustawy Zasadniczej Niemieckiej Republiki Federalnej z r. 1949, stanowiącym m.in., iż „jej moc obowiązująca będzie rozciągnięta na inne części Niemiec po ich przystąpieniu”. 31 sierpnia podpisany został w Berlinie układ między RFN i NRD o ustanowieniu jedności Niemiec. Ten obszerny dokument reguluje wszystkie kwestie prawne związane z przystąpieniem ziem wschodnich do RFN i potwierdza datę 3 października jako dzień zjednoczenia. Z tym dniem istnienie dwu państw niemieckich przeszło do historii. Kontynuacja udziału zjednoczonych Niemiec w NATO (z zastrzeżeniem pewnych ograniczeń nałożonych przez układ moskiewski 2+4) oraz we Wspólnotach Europejskich nie jest kwestionowana, Berlin (od r. 1991) odzyskał rangę stolicy Niemiec (faktycznie parlament

98