CCI00143

V. Giscard d’Estaing poparła od r. 1962 de Gaulle’a, a inna część wraz z resztkami MRP utworzyła Centrum Republikanów.

Centrum Niezależnych uzyskało w r. 1958 4092600 głosów, czyli 19,9%, w r. 1962 - 1660896, czyli 9,06%, natomiast Republikanie Niezależni w r. 1962 uzyskali 798092 głosów, czyli 4,36%. W późniejszych wyborach Niezależni występowali wraz z gaullistami (r. 1967 i 1968). W roku 1973 zdobyli oni 1656326 głosów, tj. 7%, a w r. 1978 - 3028810 głosów, czyli 10,78%. Przywódca Republikanów V. Giscard d’Estaing w r. 1974 został wybrany Prezydentem Republiki. W latach osiemdziesiątych partia weszła w skład UDF.

Partię prawicową stanowią także gaulliści. Początki ruchu gaullistowskiego wiążą się z powołanym przez de Gaulle’a w r. 1947 Zjednoczeniem Ludu Francuskiego (RPF). Partia ta brała udział w wyborach parlamentarnych w r. 1951, zdobywając 4125000 głosów, czyli 21,5%. W roku 1953 de Gaulle partię rozwiązał. Nowym wcieleniem gaullistów stała się w r. 1958 Unia Nowej Republiki (UNR), przemianowana w r. 1967 na Unię Demokratów na Rzecz Republiki (UDR). Obecnie partia ta występuje pod nazwą Zgromadzenie na Rzecz Republiki (RPR).

W okresie prezydentury de Gaulle’a była to najsilniejsza partia Francji. Do wyborów szła samodzielnie, niekiedy w sojuszu z Niezależnymi Republikanami. Wyniki uzyskiwane przez gaullistów ilustruje tab. 10.

Tab. 10. Wyniki uzyskiwane przez gaullistów w kolejnych wyborach parlamentarnych

w okresie V Republiki

1 Data wyborów	Liczba uzyskanych głosów	Procent głosów
23 X11958	4165453	20,40
I 18X11962	5855744	31,94
I 5 III 1967	8448982	37,33
I 23 VI 1968	9667532	43,65
I 4 III 1973	5684396	23,93
I 12 III 1978	6462462	22,62
1 14 VI 1981	5231269	20,80
| 16 III 1986	3145783*	11,29
I 5 VI1988	4687047	19,18
23 III 1993	5188196	20,39
1 25 V 1997	6057761	23,65

*Wr. 1986 tylko w części okręgów RPR zgłosiła odrębne listy, w innych zawarła sojusz z UDF. Knomiast wyniki z r. 1967 i 1968 obejmują głosy uzyskane wspólnie z Niezależnymi Republika-

■ffTTli.

' Wpływy UNR były duże w okresie prezydentury de Gaulle’a, a po jego obejściu z areny politycznej nastąpił spadek popularności tej partii. Jeszcze do r 1976 na czele rządu stał z reguły gaullista. Od r. 1974 prezydenci już nie wy-m rdzą się z tego ruchu, a po r. 1976 tylko w okresie 1986-1988 oraz 1993-1997 saullista stał na czele rządu. Próby zdobycia stanowiska Prezydenta Republiki kończyły się niepowodzeniem. Od r. 1988 do 1993 r. RPR była w opozycji.

149