10.6. Sterowanie procesem usuwania związków biogennych 205
Rys. 10.33. Schemat rozbudowanego układu do automatycznej regulacji stężenia osadu czynnego
(wieku osadu) w reaktorze biologicznym
rzystuje dodatkowo pomiary stężenia zawiesiny w reaktorze (Xc) i osadzie recyrkulowa-nym (XCr) oraz pomiar ilości osadu nadmiernego (Qr) i pomiar położenia warstwy osadu w osadniku wtórnym (Hx).
Sygnał z sondy mierzącej stężenie osadu czynnego w reaktorze (Xc - pomiar powinien być prowadzony w pierwszej komorze reaktora, np. w komorze beztlenowej) oraz sygnały z przepływomierzy ścieków (Q), recyrkułatu (Qr) i z sondy mierzącej stężenie osadu recyr-kulowanego (XCr) kierowane są do sterownika (ST), który porównuje zmierzoną wartość stężenia osadu z zakresem wartości dopuszczalnych określonych przez użytkownika. W przypadku przekroczenia dopuszczalnego zakresu, sterownik wylicza prawidłową ilość recyr-kulowanego osadu (Qr) i wysyła sygnały do regulatora obrotów pompy, zmieniając jej wydajność. Równocześnie sterownik analizuje sygnał sondy mierzącej poziom osadu zagęszczonego w osadniku (Hx) i porównuje go z dopuszczalnym zakresem wartości zdefiniowanym wcześniej przez użytkownika. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu osadu w osadniku jest interpretowane jako nadmierna akumulacja osadu w systemie i powoduje wysłanie sygnału sterującego do napędu zasuwy (N) w celu zwiększenia ilości odprowadzanego osadu nadmiernego. Zbyt niski poziom osadu w osadniku wywołuje odwrotną reakcję sterownika, który zmniejsza stopień otwarcia zasuwy na osadzie nadmiernym.
Opisany wyżej system regulacji stężenia osadu, zalecany dla średnich i dużych oczyszczalni ścieków (> 10 000 RLM), może być dalej modyfikowany na podstawie istniejących urządzeń pomiarowych i wykonawczych. Rozbudowując algorytm sterowania, można np. regulować wiek osadu (np. w funkcji temperatury ścieków) czy zapas osadu gromadzony w osadniku wtórnym po to, aby mieć możliwość zwiększenia stężenia osadu w reaktorze w okresach maksymalnych obciążeń oczyszczalni.