Technolog zazwyczaj nie może zaprojektować prawidłowo procesu technologicz- i nego bez skonstruowania uchwytów i przyrządów. Są przypadki, kiedy bez użycia od- : powiednich uchwytów nie można wykonać przedmiotu zgodnie z wymaganiami konstruktora, podczas obróbki innych przedmiotów natomiast stosujemy te pomoce warsztatowe dla zwiększenia wydajności stanowiska roboczego.
Nieodzownym warunkiem wykonania części maszyny zgodnie z wymaganiami postawionymi na rysunku wykonawczym jest jednoznaczne związanie z obrabiarką zarówno przedmiotu obrabianego, jak i narzędzia. Związanie może być bezpośrednie lub pośrednie. W pierwszym przypadku należy wykonać dodatkowe czynności, takie jak: i trasowanie, wykonanie nakiełków itp., które zapewniają uzyskanie właściwego poło- : żenią przedmiotu obrabianego względem obrabiarki (rys. 5.1). Przedmiot obrabiany 1 ustawia się na stole obrabiarki za pomocą klinów 3 i ustala się jego położenie tak, aby rysik traserski 2 - przemieszczany po stole w kierunku wzdłużnym - przesuwał się cały czas po linii traserskiej 6. Po spełnieniu tego warunku przymocowuje się przedmiot; łapami dociskowymi 5 do stołu obrabiarki. Taki sposób ustawienia na obrabiarce; przedmiotów obrabianych jest mało dokładny (np. dla wymiarów w granicach 1 m j odchyłki mieszczą się w przedziale od 0,3 do 0,6 mm), trudny i długotrwały; w wielu przy-:
Rys. 5.1. Ustalanie przedmiotu według trasy; 1 - przedmiot obrabiany, 2 - rysik traserski, 3 - kliny, 4 - śruby, 5 - łapy
padkach sprawdzenie położenia przed-■ miotu na stole obrabiarki zajmuje! więcej czasu niż sama obróbka. Dlatego właśnie stosowanie trasowania wj produkcji małoseryjnej jest niepożądane, a w produkcji wielkoseryjney i masowej - poza nielicznymi przy-, padkami - wręcz niedopuszczalnej Dodatnią stroną trasowania jest natomiast możliwość takiego ustawienia przedmiotu, przy którym wszystkie obrabiane powierzchnie będą miały dostateczne naddatki na obróbkę: