narzędzi zależy jednak w znacznym stopniu od właściwie przeprowadzonej obróbki cieplnej. Stal nie może ulec nadtopieniu lub przegrzaniu i nie może mieć rozrośniętego ziarna, a także nie powinna być odwęglona i utleniona. Wielkość ziarna zaleca się określać metodą Snyder-Graffa (ujętą w PN).
Po wykonaniu zgładu z zahartowanych próbek poddaje się je trawieniu w odczynnikach MillFe lub Mil2Fe (wg PN), a następnie na matówce wykreśla się odcinek 63,5 mm i przy powiększeniu 500x oblicza się liczbę przecięć z granicami ziarn. Gdy liczba przecięć leży w zakresie 12+15, ziarno uważa się za drobne, natomiast przy liczbie przecięć mniejszej od 8 — za grube.
Oprócz obróbki cieplnej istotny jest skład chemiczny stali. Stale niżej stopowe zawierają mniej fazy węglikowej, która decyduje o odporności na ścieranie. Dodatek do stali kobaltu lub molibdenu zwiększa odporność narzędzi na odpuszczanie i tym samym po- i prawia ich trwałość. Stale ze zwiększoną zawartością węgla i wanadu są bardziej odporne na ścieranie, gdyż zawierają więcej twardego węglika MC, ale jednocześnie ich szlifowanie sprawia duże trudności.
Ze starszych metod należy wymienić: azotowanie, cyjanowanie, tlenoazotowanie, siarkoazotowanie i pasywowanie w parze wodnej. Obecnie coraz częściej stosuje się powłoki węglikowe lub azot-kowe (np. z TiN) wytwarzane metodami PVD. Stosuje się też im-plantację jonów i obróbkę laserową.
Uwaga. PVD (ang. Physical Vapour Deposition - fizyczni osadzanie par).
Najwcześniej zostały wprowadzone węgliki spiekane, które zachowują wysoką twardość do temp. 800+1000°C. Ustępują im, ale nadają się do napawania stellity. W ostatnich latach opracowano nowe materiały narzędziowe, jak, węglikostale i materiały me-talowo-diamentowe. Są także stosowane materiały spiekane nie zawierające w ogóle fazy metalicznej, jak: azotek boru (bora-
fe
1P0
pal
źa
kici
nyc
niei
skh
bali
duż
osią
TiC
wyc
(zwi
met
osai 14.68. Pr* spie Pols nyd Typ
Typ
Typ
334