Działalność centrów, jak widać, zależy w ogromnym stopniu od właściwych kadr, które powinni tworzyć ludzie o nienagannych zasadach moralnych, dobrze wykształceni, miłośnicy przyrody i autentyczni wychowawcy.
Strategia polityki ekologicznej państwa zakłada podejmowanie działań zmierzających do współpracy z Kościołem i związkami wyznaniowymi w kształtowaniu postaw ekologicznych. Działalność Centrum Ekologiczno-Rekolekcyjnego w Wisełce (na wyspie Wolin) jest przykładem otwartej nieformalnej edukaqi dla wszystkich grup wiekowych - od przedszkola do studiów podyplomowych. Zadaniem CER jest propagowanie harmonijnego rozwoju człowieka, żyjącego w zgodzie z naturą, nie niszczącego środowiska przyrodniczego [Fleszar 1994, s. 469-473]. Ośrodek (wybudowany oczywiście z materiałów ekologicznych) posiada tak zwany obszar cichy, który stanowi centrum dydaktyczno-rekolekcyjne, oraz obszar głośny z obiektami gospodarczymi, rozrywkowymi i sportowymi. Rola Centrum jest nieoceniona: prowadzona jest tam działalność edukacyjna w dziedzinie ekologii, zdrowego stylu życia, problematyki regionalnej i ogólnopolskiej, monitoringu środowiska. Ekoedukacja przebiega w duchu poszanowania przyrody, jednoczenia się z nią, modlitwy i medytaq'i.
Wszelkie organizacje, których celem jest szeroko rozumiana ochrona przyrody, nazywane są ruchem ekologicznym lub ruchem zielonych. Celem funkcjonowania tych formacji jest szeroka działalność edukacyjna, przybliżenie społeczeństwu zasad ekologii, dążenie do zrównoważonego rozwoju, propagowanie wykorzystania niekonwencjonalnych źródeł energii, ochrona przyrody ożywionej i nieożywionej.
Po II wojnie światowej w Polsce reaktywowało się lub rozpoczęło działalność wiele organizacji proekologicznych. Ich aktywność była bardziej lub mniej widoczna, w zależności od warunków ekonomicznych i politycznych.
78