img217

wiemy, że pozytywny stosunek nauczycielki przedszkola do zabaw konstrukcyjnych zależy w dużym stopniu od jej osobistych zainteresowań czynnościami konstrukcyjno-technicznymi, od jej bogatej wyobraźni, dzięki której w ocenie „dzieła” wytworzonego przez dziecko dostrzeże więcej aniżeli obserwator pozbawiony cech wyżej wymienionych.

W grupie dzieci młodszych bowiem sama nauczycielka jest bardzo aktywna w zabawach konstrukcyjnych. Pomaga wybrać materiał, stawia pytania dotyczące planu zabawy, czasem włącza się, dodając jakiś element, zachęca przez podsunięcie jakiegoś pomysłu, uczy oceniać prace własne i kolegów. Jest to więc opieka indywidualna nad każdym dzieckiem. Ogólnie można to określić jako zainteresowanie się tym, co dzieci robią, i udzielanie im pomocy bez narzucania własnego sposobu wykonania, gdyż dzieci same pragną działań. Nie wyklucza to jednak sytuacji,' w których nauczycielka czasem stawia jakąś budowlę w obecności dzieci. Lubią one patrzeć na powstające na ich oczach dzieło, a staje się to tym przyjemniejsze, gdy wykonywanym czynnościom towarzyszą wypowiedzi nauczycielki o wyborze materiału, jeg<p właściwościach, o sposobie i celu wprowadzania go do tworzonej budowli.'W toku takiego pokazu można włączać niektóre dzieci przez wydawanie poleceń, np. by pomogły wyszukać jakiś określony element, podały go czy spróbowały wspólnie wybudować ogrodzenie.

Główne zadania nauczycielki w kierowaniu rozwojem zabaw konstrukcyjnych dzieci starszych to zapewnienie dostatecznej ilości różnorodnego materiału konstrukcyjnego, wzbogacanie spostrzeżeń i wiadomości. W kierowaniu zabawą nie należy naruszać zasady samodzielności i aktywności własnej dzieci. Duże znaczenie dla rozwoju tych zabaw mają rozmowy z dziećmi na ich temat. Dzieci dzielą się uwagami na temat tego, co było w zabawie najtrudniejsze, jak udało im się wybrnąć, oceniają stronę techniczną, estetyczną,

Taki most widzieliśmy . podczas wycieczki