choroszyA7

417

5    Obróbka wykańczająca płaszczyzny podziału

6    Wiercenie - przez część nr 2 - otworów łączących

Etap II

1    Montaż części nr 2 z częścią nr 1 - dokładne ustawienie obu części, skręcenie ich śrubami, rozwiercanie otworów pod kołki, kołkowanie i znakowanie części górnej i dolnej wspólnym numerem

2    Wytaczanie głównych otworów

3    Obróbka powierzchni drugorzędnych

4    Kontrola

5    Demontaż

Znamienną cechą procesów technologicznych korpusów o większych rozmiarach jest występowanie operacji trasowania. Ta bardzo pracochłonna i wymagająca dużych kwalifikacji pracownika operacja dopuszcza jednak stosowanie półfabrykatów niedokładnych wymiarowo i kształtowo, co jest bardzo korzystne dla dużych odlewów. Niejednokrotnie bowiem wykorzystanie nawet wadliwie wykonanego odlewu zależy od doświadczenia i umiejętności trasera.

20.5. OBRÓBKA ZGRUBNA I KSZTAŁTUJĄCA PŁASZCZYZN

Obróbkę zgrubną i kształtującą płaszczyzn najczęściej wykonuje się za pomocą: strugania, frezowania, szlifowania oraz przeciągania.

Struganie płaszczyzn. Stosuje się przeważnie do obróbki płaszczyzn długich i wąskich, takich jak krawędzie płyt, prowadnice obrabiarek itp. Ze względu na małą wydajność jest stosowane wyłącznie w produkcji jednostkowej i małoseryjnej. Wydajność strugania można zwiększyć przez stosowanie:

ruchu rabocz*QO

Rys. 20.12. Wielonożowy imak strugarki

a)    obróbki szeregowej, polegającej na tym, że przedmioty mocuje się na stole strugarki jeden za drugim,

b)    specjalnych wielonożowwch imaków (rys. 20.12),

c)    jednoczesnej pracy kilku suportów, przy czym każdy służy do obróbki jednej płaszczyzny (rys. 20.13),

d)    skrawania „szerokim nożem”.

W tym ostatnim wypadku można osiągnąć

stosunkowo dużą dokładność obróbki. Podczas skrawania na strugarkach wzdłużnych o hydraulicznym napędzie stołu nożem o długości krawędzi skrawającej od 25 do 40 mm uzyskujemy dokładność wymiaru i kształtu w granicach od 9 do 8 klasy ISO. Orientacyjne