choroszyI3

493

c)    możliwość sklejania różnych metali, nawet tych, które są bardzo oddalone od siebie w szeregu napięciowym - bez obawy wystąpienia elektrochemicznej korozji przyłączy,

d)    szczelność połączenia,

e)    mniejsza, w porównaniu z innymi procesami, pracochłonność łączenia oraz prostsze, tańsze i bardziej uniwersalne oprzyrządowanie.

Ujemną stroną, ograniczającą zastosowanie połączeń klejowych, jest natomiast mała odporność w wyższych - powyżej 300 °C (573 K) - temperaturach, trudności z ustaleniem miejsc nie zlepionych i stosunkowo szybkie starzenie się kleju, co powoduje zmianę właściwości połączenia.

a	1	Lj
i i 4-------		; i : i		! i : i 4-. . .

Rys. 22.15. Połączenia zaginane: a, b - proste, c - zaokrąglone

3. Połączenia odkształcone plastycznie powstają w następstwie odkształceń plastycznych przyłączy lub łączników - nitów. Połączenie przyłączy określa się również mianem połączeń bezpośrednich, a połączenie łączników - połączeń pośrednich lub nitowych. Ich głównym zadaniem jest zapewnienie zmontowanym elementom stałości wzajemnego położenia, a niekiedy - szczelności. Charakterystyczną cechą tego rodzaju połączeń jest powiązanie

kształtowe i cierne powstałe w czasie montażu w wyniku odkształceń plastycznych przyłączy lub łączników.

Kilka połączeń odkształtnych bezpośrednich pokazano na rysunkach 22.15 do 22.19. Widać z nich wyraźnie, że nazwy poszczególnych odmian wynikają z rodzaju zastosowanej operacji montażowej (np. połączenia zaginane, zawijane,

a

^zzzz*^zmm.

Rys. 22.16. Połączenia zawijane: a, b - pojedyncze; c, d - podwójne

Rys. 22.17. Połączenia zaginane: a - spłaszczone, b - nadcinane, c - punktowe

zagniatane, obciskane itp.). Ogólny pogląd na sposób przeprowadzania tych operacji montażowych dają rysunki 22.20 i 22.21. Schemat roztłaczania przedstawiono na rys. 22.20. Polega ono na jednoczesnym obracaniu i wciskaniu trzpienia 1 w głąb rury. Na następnym z kolei rysunku 22.21 pokazano schemat przyrządu do roz-