czytanie0014

jaskrawego koloru. Dopiero po udzieleniu odpowiedzi na wszystkie pytania na danej stronie odwróćcie ją na następną. Tam znajdziecie odpowiedzi na wszystkie pytania i będziecie mogli skontrolować, czy wszystko sobie dokładnie przyswoiliście. Gdy materiał ćwiczeniowy nie będzie jeszcze całkowicie opanowany, zostaniecie automatycznie zawróceni na początek danej lekcji.

Wskazówki programowe

Część praktyczna daje dokładne instrukcje treningowe. Zakłada znajomość części teoretycznej. Będziecie potrzebowali jako środka pomocniczego dobrze zaostrzonego czerwonego ołówka i dodatkowo zegarka z sekundnikiem albo jeszcze lepiej stopera.

Gdy dokładnie przećwiczycie materiał całej książki, tempo waszego czytania znacznie wzrośnie. Do kontroli tego wzrostu służy cały szereg testów. Teksty do nich zostały świadomie wybrane z książek o różnorodnej tematyce. Nie wszystkie teksty, oprócz początkowego i końcowego, charakteryzują się jednakowym stopniem trudności. Przyczyna tego nie leży w koncepcji samych testów. Stopień trudności zależy od waszej wiedzy w zakresie różnorodnych dziedzin.

Do przećwiczenia testów nie jest wymagana jakakolwiek specjalna wiedza. Całkowicie wystarczy wykształcenie ogólne.

3. Zmiana dotychczasowych nawyków czytania

Nie chodzi tu o to, aby po prostu nauczyć się nowej techniki. Tak jak siada się na rower, trochę ćwiczy i potem umie się już na nim jeździć. Czytanie jest wieloetapowym procesem; nie sposób go opanować dzięki samej technice, gdyż związane jest z wieloma czynnikami, są to:

—    przygotowawcze kroki racjonalizujące,

—    procesy samoświadomościowe,

—    przygotowanie materiału czytelniczego przed czytaniem.

3.1.    Rozpoznanie złych przyzwyczajeń czytelniczych

Cel może być osiągnięty tylko wtedy, gdy zna się do niego drogę. Pierwszy krok ku temu stanowi dokładna analiza i kontrola dotychczasowej techniki czytania. Gdy ustalicie to, będziecie mieli w ręku klucz do zmiany czytelniczych nawyków.

3.2.    Przezwyciężanie czynników hamujących prędkość czytania

Gdy zaczynaliście czytać w wieku około sześciu lat, uczyliście się najpierw liter. Następny krok to składanie ich w całe wyrazy. Litery M — A — M — A już po krótkim czasie mogliście ułożyć w słowo „mama”. Było to czytanie literowa. Czytaliście przy tym głośno, często nawet cała klasa chórem. Gdy coraz lepiej opanowywaliście te ćwiczenia, stopniowo rezygnowaliście z czytania głośnego i zaczynaliście czytać po cichu.

Technika czytania od pierwszej klasy szkoły podstawowej nie uległa zmianie. Także dzisiaj formułujecie wewnętrznie słowo po słowie. Określa się to jako subartykułowanie lub subwokalizowanie.

Przeczytajcie ten rozdział jeszcze raz i obserwujcie. Stwierdzicie, że transponujecie ten tekst na słowa.

Aby zapoznać się z sensem, treścią napisanego tekstu, nie jest niezbędne wypowiadanie słowa po słowie. Przeciwnie, kunsztowna, zawiła budowa zdania może uniemożliwić rozpoznanie i uchwycenie najważniejszych myśli.

Wewnętrzne odczytywanie „słowo w słowo” oznacza, że szybkość czytania ograniczona jest szybkością mówienia.

To wewnętrzne odczytywanie odbywa się nieco szybciej, aniżelibyście czytali ten tekst głośno. Wyeliminowane zostały bowiem retoryczne przerwy, akcentowanie, czas na oddech i inne. Ale mimo to szybkość czytania pokrywa się niemal z szybkością mówienia. Oznacza to, że wasza szybkość

-25-