DSC00208

urystach i włóczęgach, ^CZ> H o bohaterach i ofiarach ponowoczesności

^{mnie do w}y8^{toszenia te}go Odczytu, Profesor , . nnc ' k S^ei0Wał, bym „odpowiedział na pytanie, w ja-! .P ^{0 ra}gmentaryzacja, deinstytucjonalizacja i su-le ywizrn, które kwitną w dzisiejszym społeczeństwie, przełamują się w życiu codziennym”. Wyraził też on pragnienie, bym wyszedł „poza abstrakcje i mętności «teorii»,

[na teren] konkretnego, empirycznego doświadczenia realnych istot ludzkich”. Uznałem, że od takiego wyzwania wymigiwać się nie wypada, choć daleko mi było i jest od pewności, że potrafię mu sprostać. W końcu filozofie filozofów, uogólnienia syntetyków, teorie teoretyków ujawniają swój sens (jeśli sens mają) wtedy tylko, gdy spogląda się na nie jak na próby uporządkowania tego, co w nieładzie, uproszczenia tego, co zawiłe, uchwycenia tego, co ulotne; „uładzenie”, „prostota”, „solidność” są atrybutami teorii, gdy nieład, skomplikowanie i zwiewność cechują owo doświadczenie, w jakim filozofowie/syntetycy/teoretycy są zanurzeni jako mieszkańcy ich miejsca i czasu. Teorie są foremnymi i lśniącymi pojemnikami, w jakich zawrzeć się

133