DSC00211 (33)

stwierdzić, k a mówimy prawdę, czy kłamiemy, oświadczając,^ tAialisnn jakąś książkę. Byłoby to możliwe, gdyby istniała wy

^I,l/na ^^Iłin,ca oddzielająca czytanie od nie-czytania, tymczasem

_m    £    ~    * ~    ^    III | / ■ I M

które sytuują się między tymi dwiema skrajnościami. Pomiędzy książką przeczytaną uważnie a książką, której

*    1 • P

m. ---- 1    1    *    t    /    •    •    «    mm*    t    •    i

większość naszych spotkań ze słowem pisanym przybiera formy

1 - • ___* • • • • ... _

nigdy

j    (    - r [ 7------j — o^u Y

mc mieliśmy w ręku i o której nawet nie słyszeliśmy, istnieją liczne książki przeczę lane w stopniach pośrednich i na nich właśnie skoncentrujemy teraz nasza uwagę. < idy mowa o książkach rzekomo przeczytanych warto zastanowić się. co dokładnie rozumiemy przez czytanie gdy ż to słowo może oznaczać bardzo różne czynności, lak/e wiele książek, których ewidentnie nie prze-

9

czytaliśmy, odcisnęło na nas swoje wyraźne piętno za pośrednictwem rozmaitych oddźwięków, jakie cło nas dochodzą.

czytaniem

■ • ^ ^{w w w}    ^    w    — ’

i nic-ca laniem skłoniła mnie do zastań< wvicnia ^s,c w sposóbbar-jziej ogólny nad tym. w jaki sposoh tak naprawdę obcujemy z książkami. Dlatcco moje r(vwa/ani«i nic ogiuniczą się do wy* szczególnienia technik pozwalających unikać tiudn\ch sytuacji komunikacyjnych, ale będą miał> na cchi łownie/ uważną anali*

J +    +    ..••♦ii

sytuacji

7. która obejmowałaby wszystkie składniki tej c zynności - a więc również braki, niedopatrzenia i przybliżenia. Wynikają one i pewnej nieciągłości, jaka charaktery zuje proces lektury, wbrew rozpowszechnionemu ideałowi pełnej, doskonałej lektury.

Uwagi, które poczyniłem na wstępie, wyznaczają logiczny plan całej książki. W pierwszej części zajmę się wyszczególnieniem kilku podstawowych form. jakie może przy bierać nie-czylanie, bo przecież nie ogranicza się ono jedynie do niczaglądania w ogóle do książek. Są jeszcze ksią/ki. które przekartkowali-śmy, które znamy tylko ze słyszenia, które zapomnieliśmy; one również należą do bogatej i różnorodnej kategorii książek nie-

-przeczytanych.

Druga część eseju będzie poświęcona analizie konkretnych

_ _ • •    i •    .

wypowiadania

oczywiście wy

ożliwych

reprezentatywnych

rozważania

zaczerpniętych z własnego doświadczenia, choć tu przedstawionych w nieco zmienionej formie.

W trzeciej części, najważniejszej, zajmę się tym, co było moim głównym celem i główną motywacją do napisania tej książki - przedstawię kilka prostych rad, odwołując się do moich wieloletnich doświadczeń nie-czytelnika. Pragnę w^r ten sposób wskazać osobom, które znajdą się w^; tego rodzaju trudnej sytuacji komunikacyjnej, jak sobie najlepiej z nią poradzić, a nawet jak wyciągnąć z niej korzyści, a zarazem zachęcić je do świadomego i głębokiego zastanowienia się, czym jest czytanie.

W tym wprowadzeniu chciałem nic tylko zarysować strukturę

mojego eseju, lec2 także zwrócić uwagę na wyjątkowy stosunek do prawdy ujawniając) się w rozmowach o książkach oraz na szczególne cechy przestrzeni, w której te rozmow) są prowadzone. Doszedłem do wniosku, że poważne zagłębienie się w te problematykę, wymaga całkowitej zmiany sposobu mówienia oczytaniu książek, a nawet zupełnie n co słownictwa.

Pozostając wiernym mo j przewt Inicj myśli, ze określenie „książka przeczytana” jest baidz< * w icloznaczne, z każd) m i a-

zem, gdy przywołam jakiś utv będę zaznaczał za p opracowanego przeze mnie swen i ski >u>w^:.w jAm. stopni;:

* czterech

^: Cztery kategorie książek, km:. ' C :    z x< bu

pierwszych rozdziałach, oznaczam skioi u ri \N ks ■    icime    KK

-książka, którą przckartkouałcMu kS ks - vr;.i • ■ • . O .s* ku książka, którą zapomniałem Kategorie tc : ię a    , is *

że zostać opatrzona kilkoma adnotaciann Om^/r c k.-.tcgor, \ • k przy pierwszym przywołaniu tytułu.