DSC00228

R Próbt ToIIcm* z floroglucyną na pentozy Wikutck działania kwasu solnego na pentozy powstaje furfurąL t wytwarza z floroglucyną kompleks o barwie wiśniowej. Analogiczny wynik otrzyj się również z kwasami uranowymi, ulegającymi w tych warunkach dekarboksylacja Wykonanie: Do 1 ml roztworu pentozy lub heksozy dodać 2 ml stężonego roztw HC1 i 4 krople 2% etanolowego roztworu floroglucyny. Ogrzać. Powstaje bar* wiśniowofioletowa. Heksozy dają zabarwienie żółte lub brązowe.

RRRRRR Próba Biała z orcyną na pentozy

Zasada: W obecności soli żelaza(III) (żelazowych), furfural powstający z rybozy w środowisku HC1 daje z orcyną kompleks o barwie zielonej.

Wykonanie: Do 2 ml 0,2% roztworu orcyny w 20% roztworze HC1 dodać kroplę 1 % roztworu FeG₃ i 0,5 ml roztworu pentozy lub heksozy. Wstawić do wrzącej łaźni wodnej na kilka minut. Powstaje zielone zabarwienie w obecności pentoz. Reakcja może służyć do ilościowego oznaczania RNA (patrz ćw. 9.11 i 10.17a).

ćwtcranla 7.14. Próba na deoksyrybozę

Zasada: Deoksyryboza, będąc składnikiem kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) występuje we wszystkich żywych komórkach. Deoksyryboza z odczynnikiem difeny-loaminowym, zawierającym stężony CH₃COOH, daje niebieskie zabarwienie, pozwalające odróżnić deoksyrybozę od rybozy. Reakcja może służyć do ilościowego oznaczania DNA (metoda Dischego, patrz ćw. 9.12 i 10.17c).

Wykonanie: Do probówek wprowadzić po 1 ml 0,05% roztworu DNA lub 0,01% roztworu deoksyrybozy i po 2 ml odczynnika Dischego (difenyloaminowego). Po zmieszaniu wstawić do wrzącej łaźni wodnej na 10 min. W probówce z DNA wystąpi niebieskofioletowe zabarwienie.

Odczynnik Dischego. 1 g difenyloaminy cz.d.a. i 2,75 ml stężonego roztworu H₂S0₄ uzupełnić do 100 ml CHjCOOH lodowatym cz^l-a. Odczynnik nie może mieć zabarwienia niebieskiego.

C. Wpływ zasad na cukry. W środowisku zasadowymi cukry redukujące ulegają enolizacji. Obecność wodorotlenku powoduje otworzenie się pierścienia i uwolnienie grupy aldehydowej, która reaguje z wodorem sąsiadującej grupy alkoholowej. W wyniku tej reakcji tworzy się układ endiolowy (dienolowy), zanika asymetria przy C₂ i poszczególne odmiany cukrów mogą przechodzić jedna w drugą, np. glukoza może przekształcić się we fruktozę lub mannozę, ponieważ różnią się one od glukozy tylko konfiguracją przy C₂ i C₂ (rys. 7.10).

Stężone roztwory zasad powodują przemieszczanie się wiązania enolowego w inne pozycje łańcucha węglowego, a ponieważ wiązanie enolowe łatwo ulega rozerwaniu, więc z cukrów mogą wytwarzać się różne pochodne ulegające ponadto polimeryzaqi (powstawanie ciał żywicowatych). Roztwór cukru, początkowo bezbarwny, przybiera zabarwienie nawet brunatnoczerwone, przy czym może wydzielać I zapach przypalonego cukru (karmelu). Cukry nieredukujące, jak np. sacharoza,