DSC00373 (7)

MA DAMĘ BEUT A M O Y...

i

Czarę swoją mi dała pani urodziwa:

•Pij resztę — rzecze — serce moje w niej zostało!» Więc ze szklanej tej łodzi wino piłem śmiało, Czując, jak z nim jej serce w moją pierś przepływa.

Krew odradza się we mnie i jak dawniej żywa,

Taką mocą żywiołów wzburzyła mi ciało,

Że, dwojgiem serc brzemienny, ledwie ujdę cało, Gdy sił ostatka dusza struchlała dobywa.

O bogowie? Cóż z taką pięknością uczynię,

Co miłość zamknąć zdoła i w czarze prostaczej?

Żem jej dotknął, szalony, sam się o to winię,

Bo zmysłów mych zatratę wypiłem w tym winie:

O, nie wino to było, ogień, płomień raczej,

Jad miłości, co dotąd w żyłach moich płynie!

Przekład M. Wronckiej.

SI LA BEAUT2 SE PERD...

Jest-li piękność nietrwała, żyj, dopóki bawi W domu twoim jej płoche, wiosenne wesele; Jest-li wieczną? Więc pozwól, niech się przyjaciele Cieszą tym, co ci niebo na zawsze zostawi!...

O Wenus, winna! na mnie spoglądać łaskawiej, Lecz widać o swe sługi troszczysz się niewiele: Czyliż nie z twojej winy los nieszczęsny dzielę, Których ta okrutnica wnet i żyda zbawi?...

Przez debi£-^»ełt»--j£nosączę miast słodyczki 'TErz-pfawda, cóż się zpIaTry inudzi zwodniczej Oprócz burzy? WulJcana żonie cóż przystało

Bardziej nad ogień? Zasię Marsa Jcochamca Czyż nie włada stąd mieczem, od którego ciało Przeszywa razem ogień, stal i błyskawica?

Przekład M. Wronckiej,

69