Bez kłamstwa aranżowanego centralnie nie udałaby się żadna wy. miana pieniędzy ani podwyżka cen żywności, a dumy w obawie przed epidemią, skażeniem radioaktywnym, napadem zbrojnym i innymi plagami w nieustannym popłochu porzucałyby swe domostwa i stałe miejsca zamieszkania.
4. Gdyby zakazać kłamstwa -'cóż mieliby do roboty dyplomaci, za* jęci utrzymywaniem pokoju między militarnymi potęgami? Przezorni, udający i kłamliwi dyplomaci oraz ambasadorowie wyznaczają kurs moralności, o której nie myśli ani nauczyciel w szkole, ani proboszcz przedołtarzem.
Dochodzimy do konkluzji, że tak jak grzeczność i tolerancja są nie* zbędne między jednostkami - abyśmy się nie pozagryzali wzajemnie -1 tak kłamstwo jest niezbędne w nieustannych stosunkach między pań. stwami i w stosunkach między obywatelami a organami państwa.
-5. Uznając dopuszczalność kłamstwa między organami państwa a obywatelami w imię dobra wspólnego i wyższych racji, uznajemy przydatność kłamstwa władzy na wypadek zagrożeń wewnętrznych -co rodzi już poważniejsze spory. Rzecz w tym, że wobec pewnych umówionych „na górze” problemów, np. recesji (spadku produkcji), rosnącego bezrobocia, inflacji, zadłużenia zagranicznego i narastającej fru-1 stracji ludności - państwo domaga się prawa oszukiwania swoich urzędników od pewnego szczebla służbowego w dół. Znajomość tych] mechanizmów ma kapitalne znaczenie dla zapobiegania konfliktom społecznym i sposobu ich rozwiązywania. Dlatego np. dekompozycja gabinetu i dziwaczne koalicje polityczne, usprawiedliwione takim faktem, przyprawiają natychmiast o ból głowy ludzi, którzy mają trochę pojęcia o socjotechnice i tkwią na niższych piętrach aparatu.
1. Kłamstwo może stanowić bezprawie karne, cywilne, bądź podlegać ograniczeniu lub zakazowi z mocy innych jeszcze ustaw, jak np. prawo autorskie i wynalazcze. Odpowiedzialność ustanawiają także przepisy wykonawcze dotyczące różnych przypadków zatajania prawdy oraz wewnętrzne przepisy korporacyjne traktujące o odpowiedzialności dyscyplinarnej, honorowej, koleżeńskiej (forma statutu, regulaminu, kodeksu honorowego).
2. Kłamstwo wyczerpuje ustawowe znamiona wielu przestępstw rozproszonych w Kodeksie karnym. Najpopularniejsze z nich to:
• pomówienie (czyli zniesławienie zwykłe) - art. 212 § 1 Kk,
• zniesławienie kwalifikowane35 - art. 212 § 2 Kk,
• oszustwo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - art. 286 Kk,
• puszczanie w obieg albo przyjmowanie w tym celu fałszywych pieniędzy lub papierów wartościowych - art. 310 § 2 Kk, wchodzenie w tym celu w porozumienie z innymi osobami - art. 310
Jpl|Kk,
• dalsze puszczanie w obieg przez oszukanego fałszywych pieniędzy lub papierów wartościowych, które sam otrzymał jako prawdziwe - art. 312 Kk,
• przywłaszczenie funkcji publicznej - art. 227 Kk,
• oszukańcze obietnice płatnej protekcji - art. 230 Kk,
• nadużycie uprawnień przez funkcjonariusza publicznego (tzw. przestępstwo służbowe) - art. 231 Kk,
• fałszywe zeznania (zeznanie nieprawdy, zatajenie prawdy) nie tylko w postępowaniu sądowym karnym i cywilnym, lecz w każdym innym postępowaniu toczącym się w trybie unormowanym przez ustawę - art. 233 Kk,
• fałszywe oskarżenie przed Organem ścigania - art. 234 Kk,
• tworzenie fałszywych dowodów przestępstwa - art. 235 Kk,
• zatajenie dowodów niewinności - art. 236 Kk,
• zawiadomienie organu ścigania o przestępstwie nie popełnionym - art. 238 Kk,
• poplecznicze utrudnianie postępowania karnego - art. 239 Kk,
• naruszenie orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności - art. 244 Kk,
• podrabianie dokumentów (fałsz materialny) - art. 270 Kk,
• poświadczenie nieprawdy (fałsz intelektualny) - art. 271 § 1 i art.
PgiKk,
• wyłudzenie poświadczenia nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd - art. 272 i 273 Kk,
• zaprzeczenie w celu ukrycia dokumentu - art. 276 Kk,
• usunięcie, przesunięcie lub ukiycie znaków granicznych na gruncie - art. 277 Kk,
• tzw. propaganda szeptana, tj. rozpowszechnianie fałszywych informacji (zmyślonych lub tendencyjnie przeinaczonych) mogą-
35 Znamieniem kwalifikującym jest popełnienie czynu za pomocą środków masowego komunikowania.