DSC00831

(i

odpowiada on na antygen. Znajdujące się w stanie anergii limfocyty B mają obniżoną ekspresję powierzchniowych immunoglobulin klasy IgM (lecz nie IgD), natomiast limfocyty T w stanie anergii mają obniżoną ekspresję swych receptorów wiążących antygen.

Aktywna supresja jest wynikiem działania limfocytów T supresorowych (Tk), a także niektórych przeciwciał antyidiotypowych.

Jeżeli te wszystkie mechanizmy zabezpieczające zawiodą, może dojść do odpowiedzi auto-immunologicznej. Często czynnikiem wyzwalającym tę odpowiedź jest zakażenie przez drobnoustroje. Mogą one uszkadzać tkanki i uwolnić niedostępne dotychczas autoantygeny. Mogą one również zmienić autoantygeny na tyle, że rozpoznawane będą przez limfocyty jako obce. Ponadto, odpowiedź immunologiczna przeciw mikroorganizmom prowadzi do wzmożonego, lokalnego wydzielania różnych cytoldn, np. interferonu y Ma on właściwości zwiększania ekspresji cząsteczek MHC prezentujących antygeny, w tym również autoantygeny.

Podobnie jak w przypadku odpowiedzi transplantacyjnej, odpowiedź autoimmunologiczną można hamować podając leki immunosupresyjne. Znacznie jednak bezpieczniejsze są metody mające na celu selektywne zniesienie odpowiedzi tylko na konkretny autoantygen. bez hamowania odpowiedzi przeciwzakaźnej. Niektóre z tych metod, po otrzymaniu pozytywnych wyników w doświadczeniach na zwierzętach, próbuje się stosować obecnie w leczeniu chorób autoimmu-nologicznych człowieka.

Nadwrażliwość

Nadwrażliwość — synonim alergii—jest stanem uczulenia, w którym ponowny kontakt z antygenem prowadzi do odpowiedzi uszkadzającej tkanki. U podłoża nadwrażliwości leży nie tylko nadmierna, ale często zaburzona odpowiedź immunologiczna. Odpowiedź na antygen w alergii może prowadzić do wstrząsu, a nawet śmierci. Przy omawianiu zagadnień związanych z nadwrażliwością, antygeny określamy często jako alergeny, a sam proces uczulenia procesem alergizacji.

Rozróżniamy dwa podstawowe typy nadwrażliwości:

—    nadwrażliwość typu wczesnego, rozwijającą się nawet w ciągu pierwszych minut po wniknięciu alergenu (uczestniczą w niej przeciwciała klasy IgE),

—    nadwrażliwość typu późnego—osiągającą szczyt odpowiedzi po 1-2 dniach od kontaktu z alergenem (uczestniczą w niej głównie subpopulacje limfocytów T i inne komórki).

W nadwrażliwości organizm nasz „wikła się" w intensywną odpowiedź immunologiczną na antygeny (alergeny) nie związane często z niczym, co nam rzeczywiście zagraża, np. na alergeny obecne w pyłkach traw, sierści zwierząt czy kurzu domowym. W efekcie, to co staje się groźne, to nie tyle obce antygeny, ale nasza na nie odpowiedź. Jest to przeciwieństwem do odpowiedzi przeciwzakaźnej, Idedy odpowiadamy na antygeny związane z mikroorganizmami, po to by zniszczyć te mikroorganizmy. Można by pomyśleć, że najlepszym rozwiązaniem byłoby gdybyśmy po prostu zignorowali przynajmniej niektóre spośród tych alergenów. Nasz układ immunologiczny nie dysponuje jednak zdolnością do odróżniania antygenów .groźnych" od „niewinnych".

Ostra odpowiedź typu wczesnego to anafilaksja. W odpowiedzi anafilaktycznej pewne przeciwciała (głównie IgE) lokują się swymi fragmentami Fc na niektórych komórkach, głównie tucznych i bazoiilach i po związaniu antygenu indukują degranulację tych komórek i uwolnienie przez nie biologicznie czynnych mediatorów.

*>’

pod

si(f

brt

sten

0

irafi

dany

Bale

Lite)

iitóbsi Mackiel PalWl fcffi H . Meli'

Ws

562