DSC00886 (2)

W u I

uli dia iuwiiu

11 .ustawili wyc/erpuiąc' ■ ©pisy sbu form napadov/ (Veith, 1965; Lenno* i Lenno*,' 1960). Przez ca’y okres msI- '-a średnich, ale również no Aozytnych uznawano zarówno padaczkę, jak i nister ę za przejaw opętania przez diabla, różnicując jednak te choroby. Pojęcie histerii wywodzi się z wyobrażeń - obecnych w nedycyn^;e eg csk s - : tym, ze oc/czy-°ą zaburzeń eżynnośccAych jest wędrowanie macicy. Jej crzenTeszczan^e się w różne oko ice ciała m ato ooaooo-wać pojawianie się różnych

JSćŻKÓwyir

W XIX w. wprowadzono we Francji niefortunne pojęcie histe-roepilepsji, sugerujące związek pomiędzy tymi dwoma zaburzeniami. Nazwa ta była stosowana dla określenia współistnienia napadów padaczkowych i histerycznych u tego samego pacjenta, dla napadów padaczkowych wywołanych sugestią (dzisiaj rozumiane jako psychogenne napady rzekomopadaczkowe) i wreszcie w przypadku napadów padaczkowych histeropodobnych sugerujących poślednią formę między padaczką i histerią. Wielu klinicystów, takich jak Charcot

_-i--——

praż drgawki. Klasycznym objawem wielkiego napadu histerycznego jest wyginanie się w łuk całego ciała ku przodowi (opislho-\tonu.i), tak że ciało, leżące na podłodze lub na łóżku, opiera się tylko na głowie i piętach (arc de cercie - łuk kolisty), a brzuch jest wypięty ku górze (ryc.).

Kończyły się one stanami ekstatycznymi, w czasie których dochodziło do przyjmowania postaw wyrażających emocje.

Zaburzenia konwersyjne początkowo uznawano za neurologiczne, bowiem przypominają różne objawy schorzeń somatycznych. Zgodnie z założeniami zaburzenia konwersyjne traktowano jako symboliczny wyraz wypartych przeżyć. Współczesne wyjaśnienia odwołujące się do podejścia psychoanalitycznego nie ogranicza jednak zakresu tych przeżyć do sfery kazirodczych pożądań.

W XX stuleciu zainteresowanie napadami niepadaczkowymi było niewielkie. Niektórzy autorzy wręcz negowali istnienie ze-